Πεζός. Κάτι άγνωστο στο τοπίο της πόλης. Ένα ανθρωπάκι που εμποδίζει την αρμονική κίνηση των πάντων.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΑΓΑ
Καθετί έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από ένα πεζό, κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στην περίπτωση των πεζοδρομίων. Ναι, αυτές οι πλατφόρμες στις άκρες των δρόμων είναι για εμάς, τους πεζούς, τους ανθρώπους της πόλης που θέλουμε απλά να κινηθούμε. Κάθε άλλο παρά για εμάς δεν είναι, όπως φαίνεται.
Τα πεζοδρόμια στην Αθήνα είναι άλλοτε στενά άλλοτε πιο φαρδιά. Όμως, σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να μετακινηθείς επάνω τους. Τα στενά πεζοδρόμια έχουν διαστάσεις τέτοιες που μόνο ένα άτομο χωράει να περάσει, κι αυτό θα πρέπει να είναι αδύνατο. Η πιθανότητα προσπέρασης σε στενό πεζοδρόμιο είναι ανύπαρκτη γι’ αυτό και αυτός που βιάζεται θα πρέπει να βγει στο δρόμο, με προσοχή μην πέσει πάνω του κανένα μηχανάκι και να μην τον χτυπήσει ο καθρέφτης του αυτοκινήτου που θα περάσει ξυστά από δίπλα του.
Τα φαρδιά πεζοδρόμια έχουν ναι μεν διαστάσεις τέτοιες που χωράνε πολλούς πεζούς μαζί, αλλά επειδή είναι «ντροπή» να αφήνουμε ανεκμετάλλευτο το χώρο σε ένα αστικό κέντρο, φιλοξενούνται πάνω σε αυτά περίπτερα, μηχανάκια, καρέκλες και τραπεζάκια, δέντρα, κάδοι, ταμπέλες και στάσεις λεωφορείων. Το πρόβλημα όμως δεν είναι στο τι βρίσκεται πάνω στο πεζοδρόμιο αλλά στο πώς. Γιατί όταν στριμώχνεις όλα αυτά μαζί σε πλάτος 5 μέτρων ο χώρος που μένει στον πεζό να περάσει είναι 30 εκατοστά. Είναι από εκείνες τις φορές που εξασκείσαι στο σλάλομ και το ρούφηγμα κοιλιάς για να προσπεράσεις τη νεραντζιά στην οποία είναι δεμένο ένα μηχανάκι χωρίς να ρίξεις το σταντ με τα περιοδικά του περιπτερά.
Πάντως, είτε είναι φαρδύ, είτε είναι στενό, το πεζοδρόμιο υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες αποτελεί πάντα ένα Γολγοθά για τα άτομα με ειδικές ικανότητες. Διότι ακόμα και στην περίπτωση που το πεζοδρόμιο είναι εξοπλισμένο με μπάρες που διευκολύνουν το αναπηρικό καρότσι να ανέβει στο πεζοδρόμιο και με ειδικές πλάκες καθοδήγησης τυφλών, όλο και κάποιο αυτοκίνητο θα είναι παρκαρισμένο στην πλατφόρμα και κάποιο μηχανάκι στα πλακίδια ή τα πλακίδια μπορεί να οδηγούν καρφί πάνω σε περίπτερο!
Πρόβλημα μεγάλο είναι και οι πλάκες του πεζοδρομίου. Άλλοτε λείες, άλλοτε τραχιές, άλλες από τσιμέντο, άλλες από βότσαλο, άλλες με ραβδώσεις (όχι αυτές που καθοδηγούν τους τυφλούς). Καθεμιά φτιαγμένη και για διαφορετικό είδος παπουτσιού, όσον αφορά τις γυναίκες, και είναι απαγορευτικές για τα τακούνια. Το πρόβλημα εντοπίζεται όταν βρέχει. Στην πλειοψηφία τους οι πλάκες δεν προσφέρουν καμία αντιολισθητική προστασία και το σκηνικό «σπασμένη πλάκα που γλιστρά, με γούρνα γεμάτη λασπόνερα, κι εσύ τρέχεις να κρυφτείς στο υπόστεγο να μη βραχείς» σου εξασφαλίζει μια θέση στα επείγοντα του ΚΑΤ. Η υποτιθέμενη αντιολισθητική πλάκα με τις ραβδώσεις είναι αυτή που κάνει τη χειρότερη ζημιά έχω να καταγγείλω, όντας παθών.
Και για το τέλος, εκτός από τα πεζοδρόμια στους πεζούς ανήκουν και οι πεζόδρομοι. Λέμε τώρα… Γιατί η πραγματική χρήση ενός πεζόδρομου δεν είναι ως παρκινγκ αυτοκινήτων αλλά ως χώρο για ελεύθερη διάβαση πεζών. Κάνεις, λόγου χάρη, εσύ αμέριμνος τη βόλτα σου Κυριακή μεσημέρι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κι αντί να πέφτεις πάνω σε οικογένειες με παιδιά που κάνουν ποδήλατο και τουρίστες που φωτογραφίζουν την Ακρόπολη, να σου ‘ρχεται το τζιπ κατά πάνω σου και να το παρκάρει και μες στη μέση. Και το θέμα είναι η σωματική ακεραιότητα των πεζών. Γιατί στα μεν πεζοδρόμια κινδυνεύεις να σου ‘ρθει η γλάστρα από το πάνω διαμέρισμα στο κεφάλι, στους δε πεζόδρομους να σε πατήσει αυτοκίνητο. Και τι πιο θλιβερό από το να καταστρέφεται το ευχάριστο κλίμα μιας βόλτας από την ηλιθιότητα αυτού που και στο περίπτερο πάει με το αυτοκίνητο.
Τα πεζοδρόμια στην Αθήνα είναι άλλοτε στενά άλλοτε πιο φαρδιά. Όμως, σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να μετακινηθείς επάνω τους. Τα στενά πεζοδρόμια έχουν διαστάσεις τέτοιες που μόνο ένα άτομο χωράει να περάσει, κι αυτό θα πρέπει να είναι αδύνατο. Η πιθανότητα προσπέρασης σε στενό πεζοδρόμιο είναι ανύπαρκτη γι’ αυτό και αυτός που βιάζεται θα πρέπει να βγει στο δρόμο, με προσοχή μην πέσει πάνω του κανένα μηχανάκι και να μην τον χτυπήσει ο καθρέφτης του αυτοκινήτου που θα περάσει ξυστά από δίπλα του.
Τα φαρδιά πεζοδρόμια έχουν ναι μεν διαστάσεις τέτοιες που χωράνε πολλούς πεζούς μαζί, αλλά επειδή είναι «ντροπή» να αφήνουμε ανεκμετάλλευτο το χώρο σε ένα αστικό κέντρο, φιλοξενούνται πάνω σε αυτά περίπτερα, μηχανάκια, καρέκλες και τραπεζάκια, δέντρα, κάδοι, ταμπέλες και στάσεις λεωφορείων. Το πρόβλημα όμως δεν είναι στο τι βρίσκεται πάνω στο πεζοδρόμιο αλλά στο πώς. Γιατί όταν στριμώχνεις όλα αυτά μαζί σε πλάτος 5 μέτρων ο χώρος που μένει στον πεζό να περάσει είναι 30 εκατοστά. Είναι από εκείνες τις φορές που εξασκείσαι στο σλάλομ και το ρούφηγμα κοιλιάς για να προσπεράσεις τη νεραντζιά στην οποία είναι δεμένο ένα μηχανάκι χωρίς να ρίξεις το σταντ με τα περιοδικά του περιπτερά.
Πάντως, είτε είναι φαρδύ, είτε είναι στενό, το πεζοδρόμιο υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες αποτελεί πάντα ένα Γολγοθά για τα άτομα με ειδικές ικανότητες. Διότι ακόμα και στην περίπτωση που το πεζοδρόμιο είναι εξοπλισμένο με μπάρες που διευκολύνουν το αναπηρικό καρότσι να ανέβει στο πεζοδρόμιο και με ειδικές πλάκες καθοδήγησης τυφλών, όλο και κάποιο αυτοκίνητο θα είναι παρκαρισμένο στην πλατφόρμα και κάποιο μηχανάκι στα πλακίδια ή τα πλακίδια μπορεί να οδηγούν καρφί πάνω σε περίπτερο!
Πρόβλημα μεγάλο είναι και οι πλάκες του πεζοδρομίου. Άλλοτε λείες, άλλοτε τραχιές, άλλες από τσιμέντο, άλλες από βότσαλο, άλλες με ραβδώσεις (όχι αυτές που καθοδηγούν τους τυφλούς). Καθεμιά φτιαγμένη και για διαφορετικό είδος παπουτσιού, όσον αφορά τις γυναίκες, και είναι απαγορευτικές για τα τακούνια. Το πρόβλημα εντοπίζεται όταν βρέχει. Στην πλειοψηφία τους οι πλάκες δεν προσφέρουν καμία αντιολισθητική προστασία και το σκηνικό «σπασμένη πλάκα που γλιστρά, με γούρνα γεμάτη λασπόνερα, κι εσύ τρέχεις να κρυφτείς στο υπόστεγο να μη βραχείς» σου εξασφαλίζει μια θέση στα επείγοντα του ΚΑΤ. Η υποτιθέμενη αντιολισθητική πλάκα με τις ραβδώσεις είναι αυτή που κάνει τη χειρότερη ζημιά έχω να καταγγείλω, όντας παθών.Και για το τέλος, εκτός από τα πεζοδρόμια στους πεζούς ανήκουν και οι πεζόδρομοι. Λέμε τώρα… Γιατί η πραγματική χρήση ενός πεζόδρομου δεν είναι ως παρκινγκ αυτοκινήτων αλλά ως χώρο για ελεύθερη διάβαση πεζών. Κάνεις, λόγου χάρη, εσύ αμέριμνος τη βόλτα σου Κυριακή μεσημέρι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κι αντί να πέφτεις πάνω σε οικογένειες με παιδιά που κάνουν ποδήλατο και τουρίστες που φωτογραφίζουν την Ακρόπολη, να σου ‘ρχεται το τζιπ κατά πάνω σου και να το παρκάρει και μες στη μέση. Και το θέμα είναι η σωματική ακεραιότητα των πεζών. Γιατί στα μεν πεζοδρόμια κινδυνεύεις να σου ‘ρθει η γλάστρα από το πάνω διαμέρισμα στο κεφάλι, στους δε πεζόδρομους να σε πατήσει αυτοκίνητο. Και τι πιο θλιβερό από το να καταστρέφεται το ευχάριστο κλίμα μιας βόλτας από την ηλιθιότητα αυτού που και στο περίπτερο πάει με το αυτοκίνητο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου