Η κληρονομιά των σχέσεων

ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΡΗ

Πριν από μερικά χρόνια η Durex είχε βγάλει μια διαφήμιση όπου ένα ζευγάρι χαιρόταν μια όμορφη μέρα στη θάλασσα. Όσο η κάμερα έκανε zoom out βλέπαμε από τη μεριά του άντρα αρκετές κοπέλες και από τη μεριά της γυναίκας αντίστοιχο αριθμό ανδρών. Το μήνυμα της διαφήμισης ήταν ότι χωρίς προφυλακτικό είναι σαν να κάνουμε σεξ με όλους τους πρώην του συντρόφου μας. Άραγε το προφυλακτικό θα κάνει τίποτα και για τη ζημιά που γίνεται από το λαιμό και πάνω;


Καλώς ή κακώς οι πρώην μας ζουν σαν ανάμνηση στο μυαλό μας. Τα λάθη που κάναμε ή έκαναν νιώθουμε ότι μας στοιχειώνουν και στις επόμενες σχέσεις μας. Κυριαρχεί γενικά σαν ιδέα ότι θα βρεθούμε στην άλλη μεριά στην καινούρια μας σχέση. Οι πληγωμένοι θα πληγώσουν και οι πρώην «θύτες» θα την πατήσουν. Είναι λοιπόν αυτά τα λάθη των άλλων αλλά και τα δικά μας, κληρονομιά μας; Υπάρχει η δικαιοσύνη του «ό,τι δίνεις παίρνεις»;

Κάθε μέρα κάνοντας τα δικά μας σφάλματα, γινόμαστε μάρτυρες των σφαλμάτων των άλλων. Συμπάσχουμε, κατακρίνουμε, αδιαφορούμε. Πολλές φορές νιώθουμε σαν να βλέπουμε κάποιο επερχόμενο τρέιλερ τόσο των ερωτικών όσο και των φιλικών μας σχέσεων. Σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους. Κι όμως ίσως το μόνο μας λάθος είναι ότι ταυτιζόμαστε με τους άλλους.

Κάποια στιγμή το μυαλό μας θα έπρεπε να ελευθερωθεί από τέτοιου είδους παρωπίδες. Το ότι πληγώσαμε κάποιον δεν σημαίνει ότι θα μας πληγώσουν στην πορεία. Το ότι μας πλήγωσαν δεν σημαίνει ότι θα πληγώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας γιατί έτσι είναι η φύση των πραγμάτων.

Μάλλον όσο σκεφτόμαστε έτσι η ζωή μας είναι στο fast forward και οι επιλογές μας γίνονται προεπιλογές. Η σκέψη γίνεται λέξη και η λέξη πράξη. Γιατί έχουμε κλειστούς τους αισθητήρες μας προς την πραγματικότητα; Πρέπει να μας πει κάποιος ότι για τις πράξεις μας είμαστε εμείς και μόνο εμείς υπεύθυνοι;

Για τους πνευματικά ελεύθερους από τους πρώην είναι ανακούφιση να μην περιμένουν το πλήρωμα του χρόνου και να κατανοούν ότι η δικαιοσύνη συνήθως δεν είναι ετεροχρονισμένη. Πάντα αργά ή γρήγορα βρίσκουν δικαιοσύνη μέσα τους για τα σωστά και τα λάθος τους. Για τους πνευματικά ανελεύθερους από τους πρώην ίσως να είναι ανακούφιση να αιτιολογούν τις πράξεις τους ενώ η πλήρης ευθύνη των πράξεών τους μπορεί να μοιάζει αναρχική. Στο τέλος όμως ποιος κοιμάται καλύτερα τα βράδια;