«Ανέβα στο τραπέζι μου κούκλα μου γλυκιά»

"Θέλεις μπουζούκια;" Οχι, αλλά δε βαριέσαι... H ιστορίας της πρώτης επίσκεψης στα μπουζούκια. Ή αλλιώς, τα βαφτίσια του νεοέλληνα.

ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΙΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

Στα μπουζούκια ή θες να πας ή όχι. Εγώ δεν είμαι από αυτούς που θα ξεσηκώσουν την παρέα για να κλείσουμε πρώτο τραπέζι πίστα σε κάποιο από τα μεγάλα μαγαζιά της Ιερά Οδού, της Πειραιώς ή της Παραλιακής το καλοκαίρι. Πριν δυο βδομάδες, όμως, πήγα σε ένα από τα σχήματα της φετινής σεζόν για να τιμήσω τα γενέθλια μιας φίλης μου. Ποιο ήταν το σχήμα δεν θα το μαρτυρήσω- μην κάνουμε και διαφήμιση!- , αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά από πίστα σε πίστα. Αξέχαστη εμπειρία πάντως.

Σίγουρα υπάρχουν δυο πρώτες αντιδράσεις στο άκουσμα της φράσης « Πάμε μπουζούκια το βράδυ;».
Η μια περιλαμβάνει γούρλωμα στα μάτια, κρύο ρίγος να διαπερνάει το κορμί, πολιτισμικό σοκ και ατάκες του τύπου «Τι λες ρε;;». Όλα δηλαδή στην υπερβολή τους- και συχνά προκατειλημμένα, χωρίς να έχουν καν δοκιμάσει τι θα πει πίστα κ γαρύφαλλο. Όσοι τα έχουν δοκιμάσει, βέβαια, ανήκουν στην άλλη μεριά. Αυτή που χαρακτηρίζεται από τις γνώσεις της για όλα τα σχήματα που παίζουν στην πόλη, για όλα τα hit της εποχής που παίζουν κατ’ επανάληψη στο ελληνικό ραδιόφωνο και φυσικά για το savoir-vivre της πίστας. Και φυσικά το σύνθημα αυτής της μερίδας των Ελλήνων δεν είναι άλλο από το γνωστό «Θέλεις μπουζούκια; Πάμεεε!»

Η δική μου αντίδραση αρχικά πλησίαζε επικίνδυνα την πρώτη κατηγορία αλλά από μικρή μου έχουν μάθει να δοκιμάζω πράγματα αν θέλω να έχω τη δυνατότητα να τα απορρίπτω. Τα μπουζούκια, λοιπόν, ήταν μια πρόκληση για εκείνο το σαββατόβραδο αν ήθελα να έχω τη δική μου γνώμη. Θα το ομολογήσω, πάντως, ότι άσχημα δεν περάσαμε. Αντιθέτως, όλη η παρέα έφυγε με μια ευχάριστη διάθεση μιας και το κουτσομπολιό και το γέλιο δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό. Βέβαια δεν ζήσαμε την εμπειρία της πίστας σε όλο το μεγαλείο της, δηλαδή- όχι!- δεν ανέβηκα στην πίστα ούτε καν στην καρέκλα για να χορέψω, ούτε πέταξα γαρύφαλλα στους τραγουδιστές, ούτε ξελαρυγγιάστηκα τραγουδώντας γνωστά-άγνωστα άσματα , ούτε φυσικά επισκέφθηκα τα καμαρίνια με σκοπό κάποιο αυτόγραφο για μένα και για όλο μου το σόι! Παρ’ όλα αυτά οτιδήποτε και οποιοσδήποτε υπήρχε μέσα στην αίθουσα γινόταν η αφορμή για να ανοίξει και μια καινούρια συζήτηση.

Προφανώς και τα μπουζούκια είναι χώρος για να συζητάς! Ή μάλλον για να ξεθάβεις το δαιμόνιο αυτό από μέσα σου που θέλει να σχολιάζει τα πάντα. Από το πώς μια μπλούζα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φόρεμα για τις ανάγκες της βραδιάς( ενώ σίγουρα η ντουλάπα ξεχειλίζει από φορέματα) και το πόσο η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τα κριτήρια μας για την ποσότητα υφάσματος που αγοράζουμε για να ντυθούμε και να βγούμε έξω, μέχρι το πόσα στρας μπορεί να χωρέσει η μπλούζα του τραγουδιστή. Από το πόσες θαυμάστριες, επίσης, μπορεί να χωρέσει η καρδιά του τραγουδιστή ο οποίος είθισται να είναι πάντα ευδιάθετος με το κοινό του- ιδιαίτερα αν τα πρώτα τραπέζια κοσμούν μεγάλα ονόματα της εγχώριας showbiz- μέχρι το τι κάνουν αυτές οι θαυμάστριες/θαυμαστές όταν εμφανιστεί ο/η αγαπημένος/η αοιδός, τη στιγμή δηλαδή που το ποτό έχει αρχίσει να επιδρά στον οργανισμό και το παραλήρημα του ενθουσιασμού δεν σταματάει.

Και κάπως έτσι τα γαρύφαλλα συνέχιζαν να εκτοξεύονται από παντού και πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο να ήταν το σκορ της βραδιάς στα πανέρια. Η οικονομική κρίσης της εποχής μας είναι γεγονός αλλά τα μπουζούκια μπουζούκια! Τα γαρύφαλλα, άλλωστε, είναι και ένας τρόπος να επικοινωνήσεις με τον καλλιτέχνη καθώς οι ματιές δίνουν και παίρνουν, σαν ένα σημάδι ευχαρίστησης από μέρος του τραγουδιστή που πήγες να τον ακούσεις να τραγουδάει και να χορεύει τόσες ώρες και που στο μυαλό μου φαίνεται και σαν ένας τρόπος να τον παρακινήσεις να πάρει κι άλλα για να σε ξανακοιτάξει. Γιατί προφανώς και υπάρχουν αυτοί- κυρίως θηλυκού γένους βέβαια- που παρακαλάνε για ένα βλέμμα και μια απόδειξη ότι όχι μόνο ήταν εκεί αλλά και ότι ο τραγουδιστής της έδωσε σημασία. Το αποκορύφωμα, όμως, είναι όταν έρχεται η ώρα της φωτογραφίας. Είναι συνήθως τότε που τα δυο μεγάλα ονόματα- το «μεγάλα», βέβαια, με αμφισβητούμενα και άγνωστα κριτήρια- βγαίνουν στη σκηνή για το κοινό τους πρόγραμμα και αρχίζει η απαγγελία γνωστών λαϊκών τραγουδιών σε μια πολύ ιδιόμορφη εκτέλεση τους. Η σκηνή ξαφνικά γίνεται πασαρέλα και το τζέρτζελο ξεκινάει με τρελό χορό. Το μυστικό για να σηκωθείς στην πίστα να χορέψεις είναι να έχεις στο χέρι σου μια φωτογραφική μηχανή για το must της βραδιάς, που δεν είναι άλλο από τη φωτογραφία με τον τραγουδιστή δίπλα σου την ώρα που προσπαθεί να θυμηθεί τα λόγια του τραγουδιού αλλά να βγει και χαμογελαστός. Και καθώς όλα αυτά γίνονταν πάνω στη σκηνή, εμείς από κάτω συνειδητοποιούσαμε ότι και για εμάς αυτή η φάση ήταν άκρως απολαυστική αφού δεν προλαβαίναμε να συνέλθουμε από αυτά που βλέπαμε γύρω μας, ενώ παράλληλα δε σταματούσαν τα στοιχήματα για τις διάφορες ιστορίες που δημιουργούσαμε με το μυαλό μας για το πώς θα καταλήξει ο καθένας από αυτούς μόλις φύγει από τα μπουζούκια.. Κουραστήκαμε πολύ εκείνη τη νύχτα !

Καλά ήταν μωρέ, πλάκα είχε και άξιζε η εμπειρία μου δε λέω, έμαθα πολλά! Θα αργήσω, βέβαια, σίγουρα να ξαναπάω. Είπαμε δεν είναι και για κάθε Σάββατο!

Υ.Γ : Ευτυχώς δεν μου κόλλησε κανένα τραγούδι στο μυαλό αν και οι στίχοι είναι πολλοί εύκολοι (όλα τα ίδια λένε για αγάπες και ερωτικές απογοητεύσεις) και ευτυχώς δεν έπιασα τον εαυτό μου στην επιστροφή να τραγουδάει Τσαλίκη. (ουυπς μαρτύρησα το σχήμα!!)

Μάρτιος 2010
www.exitmag.tk