Η εμπειρία των PIXIES

της Κατερίνας Στάμου

Πέντε χρόνια πίσω: Καλοκαίρι του 2004 κι οι Pixies μετά την επανένωση τους επισκέπτονται την Αθήνα για μια και μοναδική συναυλία στη Μαλακάσα στα πλαίσια του Rockwave Festival. Μόλις είχα τελειώσει τη δευτέρα γυμνασίου τότε και το Doolittle ήταν το soundtrack του δεκάτου τέταρτου καλοκαιριού της ζωής μου. Eκείνη την περίοδο έγραφα μανιωδώς σε όλα μου τα σχολικά τετράδια το όνομα "Patti Smith", ένω το Cinderella's Big Score σήμαινε με σιγουριά την έναρξη της ηχητικής εφηβείας μου. Για λόγους που μου είναι λίγο δύσκολο να περιγράψω εδώ,την τότε εμφάνιση των Pixies στην Αθήνα την έχασα, με αποτέλεσμα να πενθώ -στην κυριολεξία- ολόκληρο το καλοκαίρι. Κλειδαμπαρωμένη στο δωμάτιο μου και με το air condition στο Swing (= αυτή η ρύθμιση που κάνει τον αεράκο να πηγαίνει πάνω-κάτω), χόρευα το I Bleed και φανταζόμουν πως σήκωνα ψηλά τα χέρια μου κάθε φορά που η Kim έκανε φωνητικά.Όπως καταλαβαίνετε,η απώλεια ήταν μεγάλη.

Επιστροφή στο τώρα: Επειδή όμως είμαι καλό κορίτσι -σε γενικές γραμμές- κι η ροή των πραγμάτων συχνά με ανταμείβει γι' αυτό, οι τρεις τύποι με την Κυρία μου έκαναν την τιμή εν άγνοιά τους, να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο απ' το πρόσφατο(;) παρελθόν μου που έμοιαζε χαμένο. Όταν πληροφορήθηκα τη συμμετοχή τους στο φετινό Ejekt, ήμουν, όπως είναι φυσικό, κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη. Εκστασιασμένη, είναι η σωστή λέξη.

Μετά από ένα μικρό μπερδεματάκι για το πού βρίσκεται το κέντρο ξιφασκίας, γιατί η δόλια δεν έχω ιδέα από Γλυφάδα και τα ρέστα, έφθασα στον προορισμό μου, ακριβώς μόλις η εμφάνιση των Starsailor έφτασε στο τέλος της (σημ.το άρθρο αυτό δεν είναι μια κριτική για την πρώτη ημέρα του Ejekt, καθώς καλώς ή κακώς δεν καιγόμουν για καμία από τις υπόλοιπες μπάντες εκείνης της ημέρας,αλλά μια παρουσίαση της εμφάνισης των Pixies και μόνο).

Kατά το μεγαλύτερο μέρος του live των Editors, έκοβα βόλτες σε όλα τα μήκη και πλάτη του σταδίου, ενώ μόλις μυρίστηκα το τέλος,χώθηκα με αγένεια μέσα στο μπούγιο για μια αξιοπρεπή και με προοπτικές θέση. To κοινό δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο,ήταν ικανοποιητικό όμως και πολύ ένθερμο.

Βραδιά Ιουνίου κι η παρέα από τη Βοστόνη βγήκε στη σκηνή γύρω στις έντεκα και κάτι. Ο Frank Βlack (με τον οποίο,παρακαλώ, έχω γενέθλια την ίδια μέρα!), o Joey Santiago (ο ξέφρενος κιθαρίστας,ο pixie με τον οποίο είμαι ερωτευμένη), ο σικάτος David Lovering και η μοναδική μες την απλότητα και γλυκύτητα της επί σκηνής Kim Deal βγήκαν on stage με ενθουσιασμό για να μας παρασύρουν σ' ένα δίωρο σχεδόν ταξίδι από δυνατούς, συγκινητικούς, "κυματιστούς" ήχους. Τα άκουσα όλα: U-Mass, Wave of Mutilation, Monkey Gone to Heaven, Velouria, Here Comes Your Man, Bone Machine, Alisson, I Bleed, Debaser, το "πορωτικό" Vamos και κάμποσα άλλα καθώς το κοινό (κάθε ηλικίας) τραγουδούσε και χόρευε κουνώντας τα χέρια ρυθμικά σε κάθε κομμάτι.

Η συναυλία ήταν αξιοπρεπέστατη σε ό,τι αφορά το τεχνικό μέρος, κι αν κάποια προβληματάκια παρουσιάστηκαν στον ήχο, τόσο το καλύτερο μιας κι έχουμε να κάνουμε με τους Pixies! Είχα αφεθεί στη μουσική και τη θέαση των τεσσάρων ανθρώπων πάνω στη σκηνή,που είναι εύκολο να αγαπάς χωρίς ποτέ προσωπικά να έχεις γνωρίσει, τη στιγμή που η πρώτη νότα του Hey συγκλονίζει τον εσωτερικό μου κόσμο και με την ίδια συγκίνηση αφήνομαι στο άκουσμα του Where Is My Mind και του Gigantic. Τραγούδια που βγαίνουν αληθινά, τρίλεπτα ημερολόγια της ζωής σου ή ιστορίες που σε μαγεύουν και θα ήθελες να ζήσεις. Ή απλά, κομμάτια παρηγορητικά για τις στιγμές που νιώθεις μοναξιά και μελαγχολία.

Κάπως έτσι η πρώτη μέρα του Ejekt έκλεισε κι ο κόσμος ξεχύθηκε έξω από το κέντρο. Η ώρα ήτανε μία, η δεκάτη ενάτη Ιουνίου είχε ήδη ξεκινήσει. Πάνε 61 χρόνια απ'την ημέρα που γεννήθηκε ο Nick Drake: η μουσική απλώνεται σαν πουπουλένια αλυσίδα, και γραπώνει γλυκόπικρα το χρόνο που κυλάει. Κι εγώ που άλλοτε σαν παιδί έχανα συναυλίες αγαπημένων μου ονομάτων, τώρα πια έχω κάπως μεγαλώσει για να μπορώ να πηγαίνω μόνη μου όπου θέλω....

"Η ηλικία μεταμορφώνει τις ημερομηνίες."

Σχετικά άρθρα: Συναυλιάστικα

EXITmag 2009.
www.exitmag.tk