Δισκοθήκη | Μάρτιος 2010

The Stone Roses 20th Anniversary Deluxe Edition

“Sometimes I fantasize
When the streets are cold & lonely
And the cars they burn below me
Don’t these times fill your eyes?
Are you all alone?
Are you made of stone?”

Τον Απρίλη του 1989, η Ανατολική Ευρώπη βρισκόταν υπό επανάσταση.
Η μόδα της δεκαετίας του '80 είχε αρχίσει να ξεφτίζει και -όπως συμβαίνει σε κάθε εποχή- η πραγματική αίσθηση που σου έδινε ο κόσμος καθρεφτιζόταν μέσα από τη μουσική του: κάτι το εναλλακτικό γεννιόταν, ανασαίνοντας γοργά δίπλα στο acid house και την ποπ μουσική του Mtv, κάτι που έντυνε αγόρια και κορίτσια με σκισμένα, φαρδιά μπλουτζίν και που τα ίδρωνε από την αδρεναλίνη και τον ασταμάτητο χορό. Μπορεί να μην ήταν κάτι το μεθυστικό, σαν το πολύπλευρο μουσικό θαύμα που εμφανίστηκε στα 60s, μπορεί να ταυτιζόταν με διαφορετικές ημιπαράνομες ουσίες, όμως ήταν κι εκείνο με τον τρόπο του αποκαλυπτικό και άξιζε σίγουρα να το ζήσεις. Εκείνο το μήνα, ο Bill Wyman των Rolling Stones ανακοίνωσε το γάμο του με τη δεκαεννιάχρονη σύντροφό του και οι Αμερικανοί Pixies κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό άλμπουμ τους, Doolittle. Στο Seattle θρεφόταν προσεκτικά το grunge, για να ξεσπάσει απρόσεχτα λίγα χρόνια αργότερα.

Ένα χρόνο προτού γεννηθώ, τον Απρίλη του 1989 στην παγκόσμια δισκογραφία προστέθηκε και το ντεμπούτο των Stone Roses, τεσσάρων αγοριών από το Μάντσεστερ της Αγγλίας, των οποίων η μουσική ιδιοσυγκρασία ήταν πέρα για πέρα ανοιξιάτικη: η ομώνυμη δουλειά της μπάντας ήταν ντυμένη με τα φρέσκα, ζωηρά, πολύχρωμα όνειρα της προσωπικής τους αγγλικής νιότης, η οποία φαινόταν να έχει εντρυφήσει μουσικά στον κόσμο του punk και του post punk, αλλά και σε εκείνον της pop από τη δεκαετία του '60. Η εισαγωγή του "I Wanna Be Adored" (opening track του δίσκου) σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής, την έναρξη ενός μεγάλου ξέφρενου πάρτι: το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου όλα τα club, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα αυτοκίνητα έδειχναν να παίζουν κομμάτια όπως το Made Of Stone, το Sugar Spun Sister, το Waterfall... Ο ήχος ήταν οικείος και ολοκαίνουργιος μαζί, έκλεβε στοιχεία από τα μεγαλύτερα αγγλικά ροκ σχήματα, ενώ παράλληλα διέθετε και όλη εκείνη την (καλώς εννοούμενη) εγωκεντρική διάθεση που χαρακτηρίζει τα περισσότερα αριστουργήματα. Για μένα, ναι, το ντεμπούτο των Stone Roses είναι ένα αριστούργημα: είναι κάτι το ιλιγγιώδες, κάτι το διαχρονικό, κάτι που δεν προσβάλει καθόλου το έργο του σπουδαίου ζωγράφου Τζάκσον Πόλοκ, από τον οποίο είναι, μάλιστα, εμπνευσμένο το εξώφυλλό του. Αντίθετα, μάλιστα, δένει άψογα μαζί του.

Είκοσι χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το άλμπουμ που χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό NME ως το "Καλύτερο Άλμπουμ Όλων των Εποχών" (το NME είναι κυρίως alternative και πιο punk στις προτιμήσεις του) κυκλοφορεί ξανά, αυτή τη φορά ενισχυμένο με ντέμο κομμάτια και dvd με live και βίντεο κλιπ. Σε παραγωγή του John Leckie, ο δίσκος παραμένει αγέραστος, παραμένει breathless: σου κόβει την ανάσα. Εγώ, όντας νεότερη, τον γιορτάζω κατόπιν εορτής, μα –παραδόξως- δε λυπάμαι καθόλου γι' αυτό: η φάση είναι τέτοια ώστε μπορώ να κραυγάζω "I Wanna Be Adored" μέχρι τα βαθιά μου γεράματα.

Μάρτιος 2010
www.exitmag.tk