Νύχτα το πήρες;

«Κάτσε να πιάσεις πρώτα το τιμόνι στα χέρια σου και μετά έλα να μου ξαναπείς ότι ήθελες να μάθεις να οδηγείς γιατί σ’ αρέσει!», μου φώναζε η μητέρα μου όταν ήδη από τα 15 μου ανυπομονούσα να πάρω δίπλωμα οδήγησης. Και όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει με τους γονείς είχε δίκιο...

ΑΠΟ ΤΗ ΤΖΟΑΝΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

Εντάξει, όχι ότι δεν μ’ αρέσει να οδηγώ, ίσα ίσα αρχή είναι και με εξιτάρει όσο να ’ναι, αλλά έχω αρχίσει να καταλαβαίνω για τα καλά ότι η οδήγηση δεν είναι παίξε γέλασε. Το αυτοκίνητό μας δεν έχει καμία σχέση με τα αυτοκινητάκια των παιδικών μας χρόνων (και δεν έχουμε εύκαιρο και το ανάλογο χρωματιστό γκαράζ για να το παρκάρουμε) ούτε οι (πολύ) κακοφτιαγμένοι ελληνικοί δρόμοι μπορούν να συγκριθούν στο ελάχιστο με τις αψεγάδιαστες πίστες Formula 1 που θαυμάζουμε από τους δέκτες μας. Ας μην αναλύσω επί της παρούσης το πόσα χρήματα απαιτούνται για να έχεις και να συντηρείς ένα αυτοκίνητο γιατί αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο. Επομένως, είναι κατανοητό, αν και για τους περισσότερους από μας όχι και αυτονόητο, το πόση προσοχή και υπομονή χρειάζεται για να είναι κανείς οδηγός- και για να το εξειδικεύσουμε- πόσω μάλλον νέος οδηγός!

Ας επικαλεστώ όμως και πάλι τη μητέρα μου, η οποία στη συνέχεια του – συχνού- διαλόγου μας σχετικά με την οδήγηση, μου έλεγε ξανά και ξανά: «Εγώ παιδί μου εσένα σε εμπιστεύομαι, τους άλλους φοβάμαι!». Ε, οφέιλω να παραδεχθώ για άλλη μια φορά το πόσο δίκιο είχε.

Σκεφτείτε τις διαδρομές που έχετε κάνει με αυτοκίνητο- είτε ως οδηγός είτε ως συνοδηγός- και θα το συνειδητοποιήσετε: ακόμη και η παραμικρή απόσταση αποτελεί επικίνδυνη αποστολή! Είναι ολοφάνερο ότι οι λέξεις «σωστή οδηγική συμπεριφορά» δε θυμίζουν τίποτα απολύτως στον «Ελληνάρα» οδηγό, ο οποίος μοιάζει λες και θεωρεί το εκάστοτε οδόστρωμα ιδιοκτησία του, πάνω στο οποίο μπορεί να κινείται όπως του «καπνίσει», αδιαφορώντας για το αν θέτει τους άλλους σε κίνδυνο. Έτσι λοιπόν δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να επαφύεσαι στο ότι οι υπόλοιποι οδηγοί θα τηρήσουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, γιατί τότε, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταλήξεις με ένα σμπαραλιασμένο αυτοκίνητο- για να μην αναφερθώ στα χειρότερα σενάρια (μακριά από μας!).

Και το κακό δεν σταματά μόνο στους κινδύνους που διατρέχουν όσοι κινούνται με αυτοκίνητο, αλλά συνεχίζεται και στους πεζούς. Και έχω χαρακτηριστικό παράδειγμα: περίμενα υπομονετικά να διασχίσω μια διασταύρωση (με το αυτοκίνητο) όταν είδα μια ξανθιά (τα σχετικά ανέκδοτα πολλές φορές δεν είναι μύθος) να στρίβει στο στενό με τα χίλια χτυπώντας με δύναμη έναν εργάτη που εκείνη την ώρα διέσχιζε το δρόμο. Αυτός της λέει με αξιοθαύμαστη ηρεμία: «Κυρία μου, προσέξτε λίγο!» και αυτή αντί να ζητήσει συγγνώμη και να τον ρωτήσει αν χτύπησε αρχίζει να τον βρίζει και αφού και αυτός της απαντάει αναλόγως, αυτή τον χαστουκίζει με δύναμη! Καταλαβαίνετε ότι ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλους με αυτήν να ωρίεται (σαν) τρελή και αυτόν να μην δέχεται- σωστά- να απλώσει χέρι πάνω της, με τους διερχόμενους να παρακολουθούν τη σκηνή έκθαμβοι.

Αν έχετε λοιπόν κι εσείς κάποια ιστορία να μας διηγηθείτε, θα χαρούμε να τη μοιραστείτε μαζί μας.... Α, και την επόμενη φορά που κάποιος άλλος οδηγός θα σας κάνει έξω φρενών μην μπείτε στον κόπο να του ζητήσετε το λόγο. Τελικά, η αχαρακτήριστη αυτή οδηγική συμπεριφορά μάλλον είναι στη φύση μας...