U-Speak: Ανακαλύτωνας τους Blonde Redhead

θα μιλήσεις σκουλίκι.
Στείλε ό,τι κείμενο θες στο exit-mag@hotmail.com και εμείς θα το δημοσιεύσουμε.

>Ανακαλύτωνας τους Blonde Redhead

Η πρώτη φορά που άκουσα Blonde Redhead ήταν θυμάμαι όταν ένα ιδιαίτερα αγαπημένο μου πρόσωπο μου έστειλε ένα κομμάτι με το όνομα "The dress". Εγώ ψαχνόμουν εκείνη την εποχή πάρα πολύ στο θέμα "μουσική". Δεχόμουν την κάθε πρόταση οποιουδήποτε φίλου προσπαθούσε να με μυήσει σε ένα πρωτόγνωρο - κατά τα δικά του λεγόμενα και πολλές φορές με βρίσκανε σύμφωνο - είδος μουσικής.


Ένιωθα ότι είχα μείνει πίσω σε αυτόν τον τομέα, και γι'αυτό δε φταίω εγώ αλλά το φαινόμενο του να ξεπετάγονται ορδές από καινούργιους καλλιτέχνες και "καλλιτέχνες" και δεν ήξερα σε τι να δώσω την πρέπουσα σημασία. Μια αίσθηση πανικού για όσους αγαπούν τη μουσική και την κάνουν κομμάτι της ζωής τους σε κάθε πτυχή της. Απογοητεύτηκα από πολλούς "καλλιτέχνες" - ονόματα δε λέμε για ευνόητους λόγους - αλλά κατάφερα να βρω παρηγοριά σε αρκετούς που άξιζε να δοκιμάσω την μουσική τους και να δω μέσα από τη δική τους οπτική γωνία τον κόσμο. Όταν άκουσα το "The dress" πραγματικά ένιωσα ότι αυτό το συγκρότημα άξιζε την προσοχή του κόσμου και ότι ήταν κάτι το μοναδικό. Η φωνή της τραγουδίστριας που εναρμονίζεται άψογα με το ρυθμό του τραγουδιού και το συναίσθημα που μου προκαλούσε ήταν κάτι το απίστευτο. Μια μελαγχολία, που κατ'εμέ είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, σε συνδυασμό με όμορφες εικόνες, full από συναίσθημα να περνάνε απ'το μυαλό μου. Δεν ήξερα τίποτα γι'αυτούς, όμως το όνομα τους κατάφερε να μου τραβήξει την προσοχή, Blonde Redhead.

Άρχισα να ψάχνω το συγκρότημα περισσότερο. Κατέβασα όλη τη δισκογραφία τους (7 album και 2 EP) και ξεκίνησα να τους γνωρίζω καλύτερα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον το γεγονός ότι το συγκρότημα αποτελούν άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων. Μία Ιαπωνέζα και δύο Ιταλοί - οι δίδυμοι Amedeo και Simone Pace. Ποτέ δεν έτυχε να ακούσω Ιαπωνέζα να τραγουδά όπως η Kazu Makino, με φωνή χαρακτηριστικά λεπτή, βραχνή και ξεχωριστή. Δυστυχώς πάντα θεωρούσα τις Ιαπωνέζες και τους Ιαπωνέζους ανίκανους να τραγουδήσουν κάτι παραπάνω από karaoke ή από άσχημη Ιαπωνική Pop μουσική. Θες τα βίντεο που όλοι μας κοροϊδεύουμε στο Youtube; Θες το γεγονός ότι υπάρχουν κάποια στερεότυπα απέναντι στην καλλιτεχνική άποψη των λαών της Άπω Ανατολής πάνω στη μουσική; Μ'άρεσε το γεγονός ότι δε μπορούσα να προσδιορίσω καν το είδος μουσικής που παίζουν. Κατ'εμέ δεν είναι indie rock και δεν είναι alternative rock , όπως προτιμάνε πολλά site στο internet να κατατάσσουν. Πολλά τραγούδια δεν είναι καν rock.Ατμοσφαιρική μουσική, ύφος που αλλάζει από δίσκο σε δίσκο, υπέροχα φωνητικά και εκθαμβωτική σκηνική παρουσία - για όσους είχαν την τύχη να τους δουν live - είναι αυτά που κάνουν τους Blonde Redhead αυτό που είναι.

Μία τυχαία συνάντηση σε ένα Ιταλικό ρεστοράν στην Νέα Υόρκη ανάμεσα στα αδέρφια Pace και σε δύο Ιαπωνέζες φοιτήτριες Τέχνης στάθηκε η "αιτία" για να σχηματιστεί το συγκρότημα το 1993. Το όνομα τους το πήραν από το τραγούδι "Blonde Red Head" των DNA. Στο πρώτο τους ομώνυμο album, το 1995, παραγωγός ήταν ο ντράμμερ των Sonic Youth Steve Shelley, του οποίου κατάφεραν να τραβήξουν το ενδιαφέρον. Αρχικά στο συγκρότημα υπήρχε και η μπασσίστρια Maki Takahashi, φίλη της Kazu η οποία όμως αντικαταστάθηκε από την Toko Yasuda (φωνητικά και μπάσσο στους Enon). Αργότερα αποχώρησε και εκείνη και από το τρίτο album και μετά συνεχίζουν ως τρίο. Οι Blonde Redhead κατάφεραν να κερδίσουν πολλούς θαυμαστές στην indie rock σκηνή. Η μουσική τους στο πρώτο album χαρακτηρίζεται ως "πιο ήρεμη μουσική των Sonic Youth". Τα τελευταία έχουν το προσωπικό στίγμα του συγκροτήματος, το οποίο κατάφερε να ξεφύγει από επιρροές και να δημιουργήσει κάτι το μοναδικό, μακριά από γενικεύσεις.

Το μεγάλο διάστημα ανάμεσα στο 5ο και στο 6ο album οφείλεται στον χρόνο που χρειάστηκε η Kazu για να αναρρώσει λόγω του ατυχήματος που είχε όταν ποδοπατήθηκε από άλογο.Μεγάλο κομμάτι από το μουσικό αλλά και το εικονικό μέρος του "Misery is a butterfly" αντικατροπτίζει την εμπειρία που αποκόμισε από το ατύχημα, ειδικά το video clip του κομματιού "Equus".Το καλοκαίρι του 2008 έγραψαν 15 κομμάτια για το soundtrack του ντοκυμανταίρ "The Dungeon Masters", το οποίο ανάμενεται να βγει στην αγορά το φθινόπωρο του 2010.

Στις 30 Μαρτίου του 2009 ανακοίνωσαν ότι είναι αρκετά απασχολημένοι με την σύνθεση του νέου, 8ου άλμπουμ. Όλοι εμείς - κατατάσσω και μένα μέσα σε αυτούς σαφώς - οι fans έχουμε οπότε κάτι να περιμένουμε. Είναι πραγματικά ένα συγκρότημα που αξίζει να ακούσει κανείς και να δοκιμάσει να δει τον κόσμο με τα μάτια της Kazu, να βιώσει και εκείνος τα όνειρα μετά από το ατύχημα που είχε στην ιππασία καθώς και να ταξιδέψει μέσα από την απίστευτη μουσική που παίζουνε, διαφορετική από album σε album.

Γιάννης.

EXITmag 2010
www.exitmag.tk