NOXI στη νομιμοποίηση της Κάνναβης

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΕΛΜΑΤΖΟΓΛΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΜΙΝΩΤΑΚΗ

Άλλη μια υποθετική συζήτηση ξεκινάει στην παρέα της EXIT. Αν είχαμε τη δυνατότητα, θα νομιμοποιούσαμε τη μαριχουάνα στην Ελλάδα, ή οχι; Αν λοιπόν η νομιμοποίηση της μαριχουάνας ήταν στα χέρια της Στέλλας, μάλλον θα ξεφύτρωνε ένα coffee shop λίγο πιο κάτω από το σπίτι σου, ενώ ο Αλέξανδρος έχει σίγουρα άλλη άποψη...

Κατ’ αρχήν, πρέπει να αναφερθεί πως το φυτό αυτό καλλιεργείται από την αρχαιότητα , θεωρήθηκε και θεωρείται εξαιρετικά χρήσιμο και έχει αποτελέσει βασικό συστατικό στη διατροφή, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί ως πρώτη ύλη τόσο στην υφαντουργία, όσο στη χαρτοποιία και την ιατρική.

Το «ολλανδικό θαύμα» είναι ένα παραμύθι που ξεφούσκωσε γρήγορα. Η Ετήσια Έκθεση για το 2004 του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας έδειξε ότι η Ολλανδία έχει το υψηλότερο ποσοστό χρηστών κάνναβης σε ημερήσια βάση ενώ την περίοδο 1996-2002 αυξήθηκαν οι αιτήσεις για απεξάρτηση από την κάνναβη από 3.713 σε 12.493. Οι ολλανδικές αρχές συνειδητοποιώντας το λάθος τους, περιόρισαν σε 5 γραμμάρια την επιτρεπόμενη ποσότητα που μπορεί να μεταφέρει κανείς ενώ σταδιακά περιορίζονται τα coffee shops.

Είναι μύθος πως η κάνναβη προκαλεί εθισμό, ποτέ δεν έχει αποδεδειχθεί ιατρικά κάτι τέτοιο. Ο μόνος εθισμός ο οποίος προκαλείται από τη χρήση της είναι ψυχολογικός και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τον εθισμό τον οποίο προκαλεί το αλκοόλ ή το τσιγάρο, ενώ ακόμα μεγαλύτερο λάθος είναι να ταυτίζεται η κάνναβη με «σκληρά ναρκωτικά», όπως είναι η ηρωίνη.

Η λύση βρίσκεται στην πρόληψη, στην ανάπτυξη των ΟΚΑΝΑ και στην αλλαγή της νομοθεσίας ώστε οι χρήστες να μην αντιμετωπίζονται ως κοινοί εγκληματίες. Πώς ένα κράτος θα προλαμβάνει το φαινόμενο της εξάρτησης ενώ ταυτόχρονα το ίδιο θα προσφέρει στους πολίτες μαριχουάνα; Δεν είναι τυχαίο ότι η συζήτηση περί νομιμοποίησης πέφτει στο τραπέζι όταν θέλουν να αποφύγουν την ουσιαστική αναβάθμιση των μηχανισμών πρόληψης. Αποτελεί ακόμα μία υπεκφυγή για να αποφεύγονται οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια...

Το απλό τσιγάρο, η κυκλοφορία του οποίου είναι και ελεύθερη, είναι πολύ πιο βλαβερό από την κάνναβη. Μάλιστα, έχει αποδειχθεί πως η πλειοψηφία των χρηστών, η οποία καπνίζει τον ανθό και όχι τα φύλλα, ουσιαστικά λαμβάνει το 33% της πίσσας από έναν κανονικό καπνιστή κοινού τσιγάρου.

Τα μονοπώλια καπνού (με τη στήριξη του κράτους) βλάπτουν ανεξέλεγκτα την υγεία των πολιτών για να διατηρήσουν τα ποσοστά κέρδους. Δεν θέλουμε, σε επόμενη φάση, μονοπώλια «μπάφου» που για να διασφαλίσουν τις επενδύσεις τους θα διαφημίζουν παντού το προϊόν τους και θα κάνουν τα πάντα για να πουλήσουν!

Για να έρθουμε τώρα στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας, δεδομένου του ότι η κάνναβη παρέχεται μόνο παράνομα και κατόπιν επαφής με τους εμπόρους ναρκωτικών, είναι λογικό να έχει βλαβερές προσμίξεις οι οποίες να στοχεύουν στον αμεσότερο εθισμό και κατ επέκταση στη σταδιακή οδήγηση των χρηστών στα «σκληρά ναρκωτικά». Αντίθετα σε χώρες όπου η κυκλοφορία είναι ελεύθερη, όπως για παράδειγμα η Ολλανδία, δεν έχουν παρατηρηθεί συχνά φαινόμενα μεταπήδησης από την κάνναβη στην ηρωίνη ή την κοκαΐνη, ενώ η κάνναβη είναι καθαρή και ανόθευτη.

Η αγροτική παραγωγή κάνναβης, σε ελληνικό αλλά και διεθνές επίπεδο, προωθείται από (συχνά εξαθλιωμένους) αγρότες, οι οποίοι βλέπουν ότι η διασύνδεση με το εμπόριο ναρκωτικών είναι πιο επικερδής από μια κοινωνικά αναγκαία παραγωγή. Η αντίθεση αυτή γίνεται αισθητή ιδιαίτερα σε χώρες της Ασίας όπου η πείνα , λόγω της έλλειψης τροφίμων θερίζει, ενώ οι αγρότες προτιμούν να παράγουν παπαρούνα (πρώτη ύλη οπίου με τελικό προϊόν την ηρωίνη. Είναι καθήκον της παγκόσμιας κοινότητας να αξιοποιήσει τα εδάφη με κοινωνικά επωφελή τρόπο και όχι για τη «νάρκωση» των πολιτών.

Όσον αφορά τώρα το καθαρά ηθικό μέρος του ζητήματος, έχει παρατηρηθεί πως σε κάθε τι απαγορευμένο γινόμαστε πολύ πιο επιρρεπείς απ όσο θα ήμασταν αν είχαμε ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό. Για αυτό το λόγο και στη χώρα μας, η χρήση, έστω και μίας φοράς, θεωρείται «κατόρθωμα». Είναι αυτό που λέμε «η ομορφιά του απαγορευμένου», η οποία θα γίνονταν μύθος με τη νομιμοποίηση της συγκεκριμένης ουσίας.

Εν τέλει θέλουμε ένα λαό δυναμικό, αγωνιζόμενο, με κριτικό πνεύμα όχι κοιμισμένους εργαζόμενους και νεολαία που «κάνουν ένα τσιγαράκι για να χαλαρώσουν». Η αύξηση των χρηστών μαριχουάνας σε διεθνές επίπεδο δεν είναι αποτέλεσμα της «γοητείας του απαγορευμένου» (αλήθεια, στο ίδιο σκεπτικό γιατί δεν νομιμοποιούμε και την ηρωίνη;) αλλά της ψυχολογικής, ιδεολογικής και φυσικής βίας που ασκείται στο λαό από την άρχουσα τάξη.

Τελικά, ναι ή οχι στη νομιμοποίηση της κανναβης;

Ιανουάριος 2010
www.exitmag.tk