Μια ιστορία ενός φοιτητή διαφορετικού από τους άλλους. Ένας εκπαιδευόμενος αστυνομικός μας μιλάει για το πώς είναι να εκπαιδεύεσαι για να ασκήσεις ένα από τα πιο μισημένα επαγγέλματα της ελληνικής κοινωνίας.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΕΛΜΑΤΖΟΓΛΟΥ
Έχει γίνει πλέον αρκετά έως πολύ συνηθισμένο να ερχόμαστε σε καθημερινή βάση αντιμέτωποι με αφίσες, άρθρα, σχόλια τα οποία στρέφονται κατά της ελληνικής αστυνομίας. Δεδομένων των γεγονότων του Δεκέμβρη του 2008, αλλά και άλλων, είτε προηγούμενων, είτε μετέπειτα συμβάντων, κάτι τέτοιο δείχνει να είναι όχι μόνο φυσιολογικό, αλλά ακόμη και απαραίτητο για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου το οποίο απαρτίζει αυτή τη χώρα. Ο στόχος του κειμένου αυτού έγκειται, μέσα από τα λόγια ενός παιδιού το οποίο πριν από μερικούς μήνες ξεκίνησε να εργάζεται ως αστυνομικός, στο να προβληθεί μία διαφορετική οπτική γωνία της όλης κατάστασης και στο να τεθούν ορισμένα ερωτήματα.
Κατ αρχήν, πρόκειται για ένα άτομο το οποίο είχε πολύ καλή σχέση με τη μόρφωση και το σχολείο και το οποίο πλήρως ενσυνείδητα επέλεξε το συγκεκριμένο επάγγελμα. Στην ερώτησή μου αν το έχει μετανιώσει και αν θα επέλεγε να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του, ο ίδιος απάντησε πως δεν το μετάνιωσε ποτέ, πως του αρέσει ως δουλειά, αλλά ότι χρειάζεται προσοχή, αν θες να είσαι σωστός, να μην αδικείς κανέναν γιατί στο τέλος χάνεις και ο ίδιος το δίκιο σου. Τονίζει πως δεν τον έχει πιέσει ποτέ ως τώρα κανείς να φερθεί ανάρμοστα χωρίς λόγο προς τους πολίτες αν και παραδέχεται πως έχουν σημειωθεί περιστατικά απρεπούς συμπεριφοράς προς τους πολίτες από άλλους συναδέλφους, χωρίς να υπήρχε ουσιαστικός λόγος να συμβεί κάτι τέτοιο.
Όταν τον ρώτησα εάν είχε σκεφτεί να φύγει από τον συγκεκριμένο χώρο τις πρώτες εβδομάδες της εκπαίδευσης, μου απάντησε πως αυτή είναι μία σκέψη η οποία περνάει από τον καθένα το πρώτο διάστημα διότι σε βάζει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. «Δεν είσαι σπίτι σου, δεν βγαίνεις βόλτες, είσαι κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο και πρέπει να μάθεις να ζεις με άλλα 20 άτομα και να τα πηγαίνεις καλά με όλους». Όσον αφορά τον τρόπο εκπαίδευσης, δέχεται τη σκληρότητά του αλλά δεν προτείνει την αλλαγή του γιατί θεωρεί πως όντως πρέπει όλη αυτή η διαδικασία να σε κάνει «σκληρό». Παρόλα αυτά, είναι αρνητικός απέναντι σε κάθε είδους ειρωνική και απαξιωτική συμπεριφορά προς τους εκπαιδευόμενους όποτε και αν αυτή μπορεί να συνέβαινε.
Θεωρεί άδικη την αντιμετώπιση την οποία υφίσταται σήμερα η ελληνική αστυνομία, αλλά ως ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη και αναμενόμενη. «Σε αυτό συμβάλλουν πολλοί παράγοντες, όπως τα ΜΜΕ ή ακόμη και τα προσωπικά βιώματα του καθενός. Επίσης, τα άσχημα στοιχεία προβάλλονται περισσότερο από τα καλά. Μπορούμε να πούμε πως «πουλάνε περισσότερο». Σε κάθε περίπτωση, οι πολίτες απαιτούν και διαμορφώνουν αναλόγως διαφορετικές απόψεις γύρω από κάθε θέμα, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει πως η ρίζα του κακού ξεκινάει από αυτούς που κυβερνάνε.» Σχετικά με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, είναι κάθετος. «Είμαι κατά κάθε είδους ανεξήγητου «τραμπουκισμού», πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία ανθρώπινη ζωή.»
Το ερώτημά μου λοιπόν είναι, αξίζει να στρεφόμαστε κατά των αστυνομικών, γενικοποιώντας τις καταστάσεις; Σαφώς δεν θεωρώ πως η ελληνική αστυνομία λειτουργεί με εύρυθμο τρόπο, άλλωστε θα ήταν τουλάχιστον άδικο για όσους διεκδικούν και απαιτούν καθημερινά να αναγνωριστούν βασικά δικαιώματά τους να γραφτεί κάτι τέτοιο; Το μήνυμα το οποίο επιδιώκω να περαστεί είναι, μήπως θα έπρεπε να αναζητήσουμε την πραγματική ρίζα του κακού, όπως προαναφέρθηκε, και να μη ζούμε βάσει στερεοτύπων του τύπου «όλοι ίδιοι είναι»; Προφανώς και δεν είναι όλοι ίδιοι. Το ζήτημα είναι να απαιτούμε να γίνουν όλοι ίδιοι, άξιοι της θέσης της οποίας θέλησαν να έχουν. Προστάτες των πολιτών και όχι καθημερινή εφιαλτική παρουσία η οποία προκαλεί το φόβο και την απαξίωση. Ας τα έχουμε όλα αυτά στο μυαλό μας, απλώς σαν σκέψη, πριν πετάξουμε την επόμενη μας πέτρα σε μία διαδήλωση. Δεν έχει τόση σημασία η ίδια η πράξη, όσο η κατανόηση του λόγου που την προκαλεί.
Κατ αρχήν, πρόκειται για ένα άτομο το οποίο είχε πολύ καλή σχέση με τη μόρφωση και το σχολείο και το οποίο πλήρως ενσυνείδητα επέλεξε το συγκεκριμένο επάγγελμα. Στην ερώτησή μου αν το έχει μετανιώσει και αν θα επέλεγε να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του, ο ίδιος απάντησε πως δεν το μετάνιωσε ποτέ, πως του αρέσει ως δουλειά, αλλά ότι χρειάζεται προσοχή, αν θες να είσαι σωστός, να μην αδικείς κανέναν γιατί στο τέλος χάνεις και ο ίδιος το δίκιο σου. Τονίζει πως δεν τον έχει πιέσει ποτέ ως τώρα κανείς να φερθεί ανάρμοστα χωρίς λόγο προς τους πολίτες αν και παραδέχεται πως έχουν σημειωθεί περιστατικά απρεπούς συμπεριφοράς προς τους πολίτες από άλλους συναδέλφους, χωρίς να υπήρχε ουσιαστικός λόγος να συμβεί κάτι τέτοιο.
Όταν τον ρώτησα εάν είχε σκεφτεί να φύγει από τον συγκεκριμένο χώρο τις πρώτες εβδομάδες της εκπαίδευσης, μου απάντησε πως αυτή είναι μία σκέψη η οποία περνάει από τον καθένα το πρώτο διάστημα διότι σε βάζει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. «Δεν είσαι σπίτι σου, δεν βγαίνεις βόλτες, είσαι κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο και πρέπει να μάθεις να ζεις με άλλα 20 άτομα και να τα πηγαίνεις καλά με όλους». Όσον αφορά τον τρόπο εκπαίδευσης, δέχεται τη σκληρότητά του αλλά δεν προτείνει την αλλαγή του γιατί θεωρεί πως όντως πρέπει όλη αυτή η διαδικασία να σε κάνει «σκληρό». Παρόλα αυτά, είναι αρνητικός απέναντι σε κάθε είδους ειρωνική και απαξιωτική συμπεριφορά προς τους εκπαιδευόμενους όποτε και αν αυτή μπορεί να συνέβαινε.
Θεωρεί άδικη την αντιμετώπιση την οποία υφίσταται σήμερα η ελληνική αστυνομία, αλλά ως ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη και αναμενόμενη. «Σε αυτό συμβάλλουν πολλοί παράγοντες, όπως τα ΜΜΕ ή ακόμη και τα προσωπικά βιώματα του καθενός. Επίσης, τα άσχημα στοιχεία προβάλλονται περισσότερο από τα καλά. Μπορούμε να πούμε πως «πουλάνε περισσότερο». Σε κάθε περίπτωση, οι πολίτες απαιτούν και διαμορφώνουν αναλόγως διαφορετικές απόψεις γύρω από κάθε θέμα, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει πως η ρίζα του κακού ξεκινάει από αυτούς που κυβερνάνε.» Σχετικά με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, είναι κάθετος. «Είμαι κατά κάθε είδους ανεξήγητου «τραμπουκισμού», πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία ανθρώπινη ζωή.»
Το ερώτημά μου λοιπόν είναι, αξίζει να στρεφόμαστε κατά των αστυνομικών, γενικοποιώντας τις καταστάσεις; Σαφώς δεν θεωρώ πως η ελληνική αστυνομία λειτουργεί με εύρυθμο τρόπο, άλλωστε θα ήταν τουλάχιστον άδικο για όσους διεκδικούν και απαιτούν καθημερινά να αναγνωριστούν βασικά δικαιώματά τους να γραφτεί κάτι τέτοιο; Το μήνυμα το οποίο επιδιώκω να περαστεί είναι, μήπως θα έπρεπε να αναζητήσουμε την πραγματική ρίζα του κακού, όπως προαναφέρθηκε, και να μη ζούμε βάσει στερεοτύπων του τύπου «όλοι ίδιοι είναι»; Προφανώς και δεν είναι όλοι ίδιοι. Το ζήτημα είναι να απαιτούμε να γίνουν όλοι ίδιοι, άξιοι της θέσης της οποίας θέλησαν να έχουν. Προστάτες των πολιτών και όχι καθημερινή εφιαλτική παρουσία η οποία προκαλεί το φόβο και την απαξίωση. Ας τα έχουμε όλα αυτά στο μυαλό μας, απλώς σαν σκέψη, πριν πετάξουμε την επόμενη μας πέτρα σε μία διαδήλωση. Δεν έχει τόση σημασία η ίδια η πράξη, όσο η κατανόηση του λόγου που την προκαλεί.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου