Βλέπω

Στους δρόμους μπορεί να δει κανείς τα πάντα. Και όχι μόνο όσα φαίνονται...

Βλέπει η ΦΑΙΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

Βλέπω:

• μια γιαγιά ντυμένη σαν κρεμμύδι να βγαίνει στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας όπου μένει και να φωνάζει. Τι έλεγε ποτέ δεν θα μάθω γιατί ποτέ δεν κατάλαβα. Μίλαγε περίεργα η αλήθεια είναι και είχε και πολύ φασαρία..

• ανθρώπους κάθε ηλικίας να τρέχουν στο δρόμο αγχωμένοι για να προλάβουν το λεωφορείο. Ποιος κάθεται να περιμένει το λεωφορείο;

• περιστέρια να περιφέρονται άσκοπα. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου δίνουν. Αλήθεια θα ήθελα πολύ να μάθω τι στο καλό σκέφτονται τα περιστέρια όταν αποφασίσουν να περάσουν όσο πιο δίπλα στο κεφάλι σου γίνεται προκειμένου να φτάσουν εκεί που θέλουν. Και που να θέλουν να πάνε άραγε;

• τα φανάρια να αλλάζουν σταδιακά χρώμα από πράσινο σε πορτοκαλί και μετά σε κόκκινο και πάλι από την αρχή. Ένας κύκλος που λειτουργεί μηχανικά, όπως μηχανικά τον ακολουθούμε όλοι μας, είτε ως οδηγοί είτε ως πεζοί. Ή όπως μηχανικά δεν τον ακολουθούμε, που τυχαίνει να συμβαίνει πιο σπάνια -μεσημέρι στο μετρό- λεωφορείο- τρόλεϊ- τραμ και όλοι να φαίνονται πεινασμένοι και κουρασμένοι από άλλη μια βαρετή μέρα στη δουλειά ή στη σχολή ή σε οτιδήποτε περιλαμβάνει τέλος πάντων το πρόγραμμα του καθενός. Δεν βλέπουν την ώρα να γυρίσουν σπίτι τους και να ξεκουραστούν στη ζεστασιά του καναπέ κάνοντας zapping και προγραμματίζοντας τον απογευματινό καφέ; Ή μήπως δεν καίγονται τελικά και τόσο να γυρίσουν γιατί ξέρουν ότι τους περιμένει η ίδια ρουτίνα;
  

• πρόσωπα παντού και όλα κάτι να μου θυμίζουν. Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε κάποια από τις πολλές πλέον σημαντικές (!) προσωπικότητες της χώρας μας. Οι περισσότεροι μου θυμίζουν απλά κάποιο γνωστό μου, κοντινό ή όχι , συμπαθητικό και μη, και τότε αμέσως το μυαλό μου αρχίζει να με εκπλήσσει με τους πολλαπλούς και απανωτούς συνειρμούς που κάνει. Μόλις εντοπίσω κάποιο πρόσωπο που μου θυμίζει κάτι αμέσως ξετυλίγεται μέσα μου όλη η ιστορία που με συνδέει μαζί του. Ύπουλο πράγμα αυτό γιατί μπορεί να σκαλώσεις για ώρα προσπαθώντας να καταλάβεις αν χάρηκες ή αν συγχίστηκες πιο πολύ που θυμήθηκες το συγκεκριμένο άτομο.

Και καθώς μου περνάει η ώρα σκαλίζοντας τη μνήμη μου και παρατηρώντας ένα σωρό ανθρώπους, πάντα σκέφτομαι πόσες διαφορετικές ιστορίες μπορεί να υπάρχουν. Βλέπεις παντού πρόσωπα θλιμμένα, χαρούμενα, χαμένα στις σκέψεις τους, τσαντισμένα ή και απαθή (η απάθεια, άλλωστε, τείνει για κάποιο λόγο να γίνεται το πιο έντονο συναίσθημα του σήμερα). Πίσω από τις ίδιες γκριμάτσες, όμως, κρύβει ο καθένας τους δικούς του προβληματισμούς που μπορεί εσένα να μην σου περνάνε καν από το μυαλό.

Αν μπεις στο τρυπάκι να αρχίσεις τις υποθέσεις για το τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας από όσους αγνώστους συναντάς τυχαία καθημερινά, το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο απάντηση δεν θα πάρεις αλλά θα καταλήξεις και με ένα βαρύ πονοκέφαλο. Είναι μέχρι να εστιάσεις στο επόμενο πρόσωπο και ίσως να ψάξεις τη δική του ιστορία.

Βλέπω τόσους πολλούς ανθρώπους κάθε μέρα, όμως.. Ακόμα και σε μια μικρή διαδρομή φεύγοντας ή επιστρέφοντας στο σπίτι, οι προκλήσεις είναι πολλές. Όταν δέχομαι την πρόκληση αυτή και αρχίζω να μαντεύω πολλές ιστορίες για τα πρόσωπα γύρω μου, εντυπωσιάζομαι από το πώς όλοι μας συνυπάρχουμε στα ίδια μέρη κουβαλώντας ο καθένας ποικίλες σκέψεις, όλες ανόμοιες μεταξύ τους. Κάπου ανάμεσα στην ανομοιότητα του καθενός, τριγυρνάει μια άλλη ιδέα που έχει αρχίζει να καθοδηγεί πλέον τη ζωή μου τον τελευταίο καιρό, αλλά και τις ζωές όσων τριγυρνούν γύρω από τη δική μου. Γιατί όσο ο καθένας και το κάθε τι μου θυμίζουν κάτι και όσο μαθαίνω τις διάφορες ιστορίες, συνειδητοποιώ πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Το ένα φέρνει το άλλο και όλα τελικά κάπως συνδέονται. 6 degrees of global separation λέγεται αυτό και μια απλή παρατήρηση στο περιβάλλον που ζω κάθε μέρα απλά επιβεβαιώνει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ότι όλοι οι άνθρωποι συνδεόμαστε μεταξύ μας μέσω μιας μαγικής αλυσίδας που δεν ξεπερνά τους 5 μεσάζοντες. Αν τη διαβάσεις απλά σαν θεωρία, σίγουρα δεν σου λέει και πολλά. Αλλά η κατάσταση μπορεί πραγματικά να σε οδηγήσει στα άκρα. Βλέπεις κάποιον γνωστό σου και αφού καταφέρεις να θυμηθείς που τον ξέρεις, πού τον γνώρισες κλπ, μετά από λίγο καιρό (για τους υπερ-τυχερούς μπορεί να γίνει και την ίδια μέρα!) τσουυπ μαθαίνεις πόσο στενά συνδέεται με το τάδε θέμα που σου προέκυψε πριν ένα μήνα και που ακόμα σε απασχολεί. Πλήρως υπερφορτισμένη από όλα αυτά, συνεχίζω τη διαδρομή μου και συνεχίζω να παρατηρώ.. Το σκηνικό μπορεί να παραμένει το ίδιο, αλλά μέσα σ’ αυτό αλλάζουν και πολλά. οπότε περιμένω κι εγώ για το επόμενο πρόσωπο που θα μου θυμίσει κάτι ή που θα μπλεχτεί με το δικό του μαγικό τρόπο στη ζωή μου.

Ιανουάριος 2010
www.exitmag.tk