Από την Αγγελική Νικολάρη
«Γκέι», «ομοφυλόφιλος», «πισωγλέντης» ή απλά διαφορετικός είναι μερικά μόνο από τα επίθετα με τα οποία κατά καιρούς στολίζουμε τα άτομα με ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις - συνήθως όχι όμοιες με τις δικές μας- .
Άλλοτε είναι κάποιοι αστείοι τύποι ντυμένοι λατερνοειδώς που ελαφρώς «γυναικίζουν», περπατούν χαριτωμένα και μιλούν τραγουδιστά. Θα τους βρεις να περπατούν χέρι χέρι, στο γκάζι και σε άλλες φάνκι περιοχές, και να δέχονται επικριτικά συνήθως βλέμματα και σχόλια. Είναι πολύ τρέντι και γλυκούληδες! Πολλοί ενοχλούνται από τις περίεργες εμφανίσεις τους ή τις προκλητικές συμπεριφορές τους, ωστόσο κάνεις δεν μπορεί να τους αναιρέσει το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση.
Άλλες φορές πάλι είναι πιο ήπια ντυμένοι και περνούν σχεδόν απαρατήρητοι ακόμα και από τα έμπειρα μάτια διάφορων κουτσομπόληδων. Προτιμούν να ζουν ήσυχα τη ζωή τους και να μην διατυμπανίζουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Υπάρχουν επίσης ορισμένα επαγγέλματα που είναι συχνά συνυφασμένα με τη λέξη γκέι, είτε γιατί έχουν προβληθεί πολύ κατ'αυτόν τον τρόπο από τα μέσα είτε γιατί οι ίδιοι εκφράζονται καλύτερα μέσα από αυτά. Φαντάζομαι λοιπόν πως ασκούν καλλιτεχνικού περιεχομένου επαγγέλματα, γκλαμουράτα και πρωτοποριακά. Φωτογράφοι, ζωγράφοι, ηθοποιοί, σεναριογράφοι, κομμωτές, διακοσμητές, σχεδιαστές, στυλίστες κλπ κλπ. (καλά, όχι ότι δεν μπορείς να δεις γκέι σε δημόσια υπηρεσία αλλά μου κάνει λίγο πασέ).
Οι αγαπημένοι μας ομοφυλόφιλοι λοιπόν, αποτελούν ένα πολύκροτο κομμάτι της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Άτομα που υφίστανται έντονη κριτική και ρατσισμό από τους συνανθρώπους τους για κάποια προτίμηση τους που τυχαίνει να διαφέρει από αυτή της μάζας. Άτομα ευαίσθητα, που ακολουθούν τις πεποιθήσεις τους ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις.
Μας αρέσουν γιατί είναι πρωτοπόροι, αγωνιστές και τολμούν το διαφορετικό σε μια κοινωνία γεμάτη μικρο-ταμπού και μικρο-στερεότυπα. Και τα πάνε μια χαρά αν σκεφτείς ότι έχουν καταφέρει να αποκτήσουν πολλά από τα δικαιώματά τους ταράζοντας και διχάζοντας πολλές φορές την κοινή γνώμη. Απλό παράδειγμα αποτελούν οι περιβόητοι γάμοι ομοφυλοφίλων, και το αν θα ήταν σκόπιμη, ή όχι, η τέλεση τους ή ακόμα και η υιοθέτηση παιδιών από αυτούς στα πλαίσια της δημιουργίας μιας «διαφορετικής» οικογένειας. Το θέμα είναι πραγματικά πολύ λεπτό και τα ατομικά δικαιώματα παραμένουν για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο. Ένα χαρτί με δυο υπογραφές και τελος πάντων μια πιστοποίηση γάμου, νομίζω δεν είναι τόσο τραγική υπόθεση. Το να ακούγεται, όμως, η φωνή του παπά να λέει «η δε γυνή ίνα φοβείται τον άντρα» και ο Μήτσος να πατά το πόδι του Κίτσου είναι -τουλάχιστον- τραγελαφικό. Άσε που το έρμο το παιδί τους αντί για μαμά και μπαμπά θα φωνάζει μπαμπά 1 και μπαμπά 2. Ε, δε λέει.
Όπως και να έχει το Athens Pride είναι μια οργάνωση που υποστηρίζει και φέρνει στην επιφάνεια τα δικαιώματα των γκέι. Διοργανώνει συχνά πυκνά διάφορα events και συγκεντρώσεις με κορυφαία την ετήσια «παρέλαση» της γκέι, λεσβιακής, αμφι και τρανς κοινότητας σε ανάμνηση των γεγονότων του Stonewall της Νέας Υόρκης τον Ιούνιο του 1969. Έτσι λοιπόν από 2005 παρελαύνουν στην πλατεία Κλαυθμώνος κάθε Ιούνιο οι «διαφορετικοί» της κοινωνίας μας. Καλό θα ήταν να στηρίζουμε την προσπάθεια τους.
Η οποία προσπάθεια πρέπει πρωτίστως να καλύπτει τους ίδιους. Διότι υπάρχει μια κυριολεκτική παρέλαση των γκέι σήμερα, που καθημερινά αυξάνεται και πληθύνεται με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία του πράγματος. Δηλαδή είσαι γκέι επειδή όντως γουστάρεις να είσαι ή επειδή δεν ξέρεις/ ψάχνεσαι γενικώς/ έτσι σου είπαν/ το είδες και στην TV.
(Βλ.www.athenspride.eu)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου