Δισκοθήκη 04

Της Κατερίνας Στάμου

Ben Harper And Relentless7: White Lies For Dark Times

Ο αγαπητός Βen Harper αποκτά νέους φίλους και μάλιστα τεξανούς, οι οποίοι συστήνονται ως Relentless7. Mαζί τους ηχογραφεί το νέο του δίσκο, White Lies For Dark Times εγκαταλείποντας για λίγο την αφοσίωση του στα γκόσπελ και σόουλ στοιχεία κι αφήνοντας να αναδειχθεί πιο έντονα αυτή τη φορά ο ροκ εν ρολ ψυχισμός του. Οι κιθάρες γίνονται πιο ατίθασες, τα φωνητικά αποκτούν μεγάλυτερη ένταση, το ροκ συγχέεται με το φανκ και το μπλουζ: η ιδιοσυγκρασία του Harper περιπλέκεται με εκείνη των Relentless7 δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον έργο. Σα σύνολο το άλμπουμ φανερώνει επιρροές από τις παλιές καλές μέρες των Funkadelic, την περήφανη κληρονομιά που παρέδωσαν οι Zeppelin στον εκστατικό διαχρονικό ήχο του ροκ, ενώ σε πολλά σημεία μου θυμίζει τον τρόπο που είχε να ερμηνεύει τα κομμάτια του ο Bill Withers. Το White Lies For Dark Times, επίσης, διαθέτει και πολύ στιχουργικό ενδιαφέρον. Άλλοτε εκφράζοντας ένα έιδος ψυχικής "μωβ θολούρας", όμοιας με εκείνη που ταλαιπωρούσε τον Χέντριξ ("Ι'm not sure what worries me more/ the fact that i'm talking to a wall/ or that the wall keeps answering me/ saying that i've heard it all before/ never underestimate how complicated/ a simple life can be") κι άλλοτε μια επινοημένη απαισιοδοξία, σε τραγούδια όπως Lay There & Hate Me και The Word Suicide. Όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις του Ben, ενώ σε μερικά έχουν συμβάλει και τα άλλα μέλη της παρέας. Ι faithfully remain...a Ben Harper fan.

J.J. Cale: Roll On

Λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο: για την πανέμορφη, υπνωτιστική χροιά της φωνής του, για το μοναδικό τρόπο που κιθαρίζει τους ουράνιους μελωδισμούς του, αλλά και για το σεμνό, απόλυτα ιδιωτικό του στυλ. Με τη σωστή τεχνική και το διακριτικό, χαμηλό προφίλ του, έγραψε τραγούδια-αριστουργήματα που διασκευάστηκαν και έγιναν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες από άλλους. Ο J.J. Cale -που στη φαντασία μου έχει πάρει τις διαστάσεις αινιγματικού cowboy της Άγριας Δύσης- επιστρέφει στη σόλο δισκογραφία πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του πολύ καλού To Tulsa And Back. To Roll On είναι το επόμενο βήμα ενός πρίγκιπα που κυλάει σαν πέτρα και ποτέ δε χορταριάζει, που ζει α λα "Walkin' the blues" και δεν παύει να δασκαλεύει και να εμπνέει με το μεράκι του. Διατηρεί αναλλοίωτο το αξιοζήλευτο μουσικό ύφος του και καλεί το φίλο του Eric Clapton να τον συνοδέψει κιθαριστικά σ'ένα από τα κομμάτια του άλμπουμ. Στα εβδομήντα του χρόνια, ο κύριος Call Me The Breeze αναζωογονεί τον ακροατή σα θαλασσινό αεράκι. Ακούγοντάς τον μέσα από την καινούρια του δουλειά, με πιάνει πάλι το παράπονο που οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα προτιμούν ακούσματα εφήμερα, απλοϊκές ανεβαστικές συνθέσεις, περιφρονώντας (ή αγνοώντας) καλλιτέχνες σαν τον Cale. Όχι ότι μου φταίνε σε τίποτα οι νέες μπάντες- κι ο Cale άλλωστε έχει μαζέψει αρκετό έπαινο και θαυμασμό όλα αυτά τα χρόνια. Ανοίγοντας όμως για λίγο το ραδιόφωνο και κάνοντας μια βόλτα στα ροκ στέκια της Αθήνας, έρχομαι αντιμέτωπη συνήθως (όχι πάντα, ευτυχώς) με τις ίδιες ανούσιες ροκ απομιμήσεις, με τα ίδια μονότονα ποπ ξεφωνητά: και σε συνδυασμό με τη φθινοπωρινή μελαγχολία -the winter blues- ο κόσμος ηχεί ανεπανόρθωτος, ανίδεος και άδικος στα ιδιότροπα, ευαίσθητα αυτιά μου.

Νοέμβριος 2009
www.exitmag.tk