Δισκοθήκη

Της Κατερίνας Στάμου

The Black Keys: Attack & Release
Το έκτο κατά σειρά studio album των Black Keys κυκλοφόρησε την άνοιξη της περσινής χρονιάς και επανακυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο σε Deluxe Edition, συμπεριλαμβανομένου κι ενός dvd με live εκτελέσεις, βίντεο κλιπ και behind the scenes υλικό. To Αttack & Release το αγόρασα φέτος το καλοκαίρι και ήταν η πρώτη μου ικανοποιητική επαφή με τον ήχο των Black Keys: είχα ακούσει κομμάτια τους σε κάποιες καλές και αξιόπιστες ραδιοφωνικές εκπομπές, είχα κολλήσει με την εκτέλεση τους στο The Wicked Messenger του Ντύλαν που βρίσκεται στο soundtrack του I'm Not There και είχα διαβάσει για αυτό το ντουέτο των Dan και Patrick από το Ohio "που παίζει τα μπλουζ" περίφημα, χωρίς όμως να έχω βρεθεί πιο κοντά με τον ήχο τους σε ολοκληρωμένη μορφή όπως είναι αυτή του άλμπουμ. Στο άκουσμα του Attack ένιωσα σαν κάποια που ανακαλύπτει έναν κρυμμένο θησαυρό, πολύτιμο για τη μουσική αξία της εποχής της: οι Black Keys είναι σαν τους White Stripes σε μια πιο αρρενωπή μουσικά εκδοχή, ενώ διαθέτουν και κάτι από τους Queens of the Stone Age με πολύ περισσότερες όμως μπλουζ επιρροές. Kάποια σημεία τους πάλι, διαθέτουν μπόλικη ροκ διάθεση που πηγάζει από το καθαρόαιμο rock 'n' roll του '60 και του '70. Οι όμορφες μελωδίες και οι βαθύτατες ερμηνείες παρουσιάζονται λιτά, μέσα από μια δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της μουσική απλότητα. Ο δίσκος είναι σε παραγωγή του Danger Mouse - παραγωγό των Gnarls Barkley και Beck, μεταξύ άλλων -, ενώ ορισμένα από τα κομμάτια που περιλαμβάνονται στο εν λόγω άλμπουμ προορίζονταν για δουλειά του Ike Turner, ο οποίος, όμως, δυστυχώς έφυγε από τη ζωή το τέλος του 2007. Μετά από την επαφή μου με το Attack & Release, ήρθε και η αγορά του The Big Come Up, της πρώτης τους δηλαδή ηχογραφημένης δουλειάς, που χρονολογείται το 2002 και μου άφησε θετικά συναισθήματα, ενώ σιγά-σιγά θα μαζεύω και τις υπόλοιπες, αχόρταγη όπως είμαι. Με τα μαύρα μου κλειδιά ξεκλειδώνω τις πόρτες για τους νέους μπλουζ ήχους της καρδιάς μου.


Eric Clapton and Steve Winwood: Live From Madison Square Garden
Βρέθηκαν κοντά μουσικά πρώτη φόρα το 1969 για να σχηματίσουν με τον Ginger Baker και τον Ric Grech τους Blind Faith και να ηχογραφήσουν έναν και μοναδικό δίσκο παρέα. Βρετανοί μπλουζίστες με ζωές περιπετειώδεις και δημιουργικά αξεπέραστες συναντιώνται επί σκηνής τριάντα εννέα χρόνια μετά, προς τα τέλη του Φλεβάρη του 2008, για τρεις sold out εμφανίσεις στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης: αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, το διπλό εν λόγω άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο. Διανύοντας αισίως την έβδομη δεκαετία της ζωής τους - ο Clapton είναι 64 και ο Winwood 61 -, στήνουν μια σειρά live κομματιών που προέρχονται από τις πιο παραγωγικές περιόδους της δημιουργικής πορείας τους, καθώς επίσης και άλλων αγαπημένων μουσικών: εκτελούν παρέα το Voodoo Child του Ηendrix καθώς επίσης και δυο κομμάτια all time classics του J.J. Cale (After Midnight και Cocaine). Aποδίδουν φόρο τιμής στο μεγάλο Otis Rush διασκευάζοντας άψογα το Double Trouble, αλλά και στον Robert Johnson με ένα άκρως συναισθηματικό Rambling on my Mind. Το αποτέλεσμα αυτής της "ένωσης" Clapton και Winwood είναι εκρηκτικό, αναβλύζοντας ακατέργαστο μπλουζ, πινελιές ψυχεδέλειας, ενθουσιασμό, ενέργεια, ζωντάνια και πάθος: τα τελευταία, μάλιστα, σε περιρρέουσα ποσότητα, γεγονός που εντυπωσιάζει. Η φωνή του Eric είναι αισθαντική και δυνατή και το παίξιμο του κομψό και ζωτικό όπως πάντα, ενώ ο Steve ακούγεται ίσως πιο ώριμος φωνητικά και μουσικά από ποτέ. Αν ζήτουσα κάτι "παραπάνω" από το δίσκο, θα ήταν η μεγαλύτερη πρωτοτυπία στην επιλογή των κομματιών: θα ηθελά, με άλλα λόγια, τα τραγούδια να με ξαφνιάσουν. Με δυο αξιολάτρευτους gentlemen, όμως, σαν κι αυτούς να εκτελούν το Presence of the Lord, φυσικά και δεν μπορώ να εκφράσω παράπονο! Να προσθέσω μόνο ότι στις 26 Φεβρουαρίου, δηλαδή τη βραδυά του δεύτερου κατά σειρά live των εμφανίσεων στη Madison Square, έφυγε από τη ζωή ο Βuddy Miles σε ηλικία 61 ετών, ο ντράμερ της μπάντας του Jimi Hendrix, ο οποίος το βράδυ πριν το θάνατό του άκουσε την εκτέλεση των Clapton και Winwood στο δικό του Τhem Changes ζωντανά από το κινητό του. Στη μετέπειτα περιοδεία του Eric, το Τhem Changes ήταν σταθερό στη λίστα και πάντα αφιερωμένο στον Miles.

Οκτώβριος 2009
www.exitmag.tk