Να φύγουν, να πάνε αλλού!

Της Στέλλας Ελματζόγλου

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία "κανείς μα κανείς δεν είναι ρατσιστής"! Μάλιστα στην ερώτηση «Είσαι ρατσιστής;» ο Έλληνας γουρλώνει τα μάτια, παίρνει βαθιές αναπνοές, αλλάζει κατά προσέγγιση έξι με εφτά χρώματα και κατόπιν πιθανού εγκεφαλικού επεισοδίου απαντά εξαιρετικά θιγμένος «Όχι βέβαια!». Παρόλα αυτά, ο ίδιος άνθρωπος, αναφερόμενος σε κάποιον άλλον, είναι κάτι περισσότερο από πιθανό να χρησιμοποιήσει, με χιουμοριστική τις περισσότερες φορές διάθεση, εκφράσεις του τύπου «Είσαι ανάπηρος;», «Σαν πρεζάκι είσαι σήμερα!», «Μα καλά, gay είσαι και δεν παρακολουθείς ποδόσφαιρο;». Το ερώτημα επομένως είναι : Μήπως όλοι μας είμαστε λίγο περισσότερο ρατσιστές από όσο υποψιαζόμαστε;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση μιας φίλης μου η οποία έχοντας επιστρέψει από το ταξίδι της σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα μου είχε πει χαρακτηριστικά «Ρε συ, εκεί ήταν πάρα πολλά τα άτομα με ειδικές ανάγκες!!». Η αλήθεια της συγκεκριμένης πραγματικότητας δεν είναι πως ο αριθμός των ατόμων αυτών είναι μεγαλύτερος, απλώς οι υποδομές της χώρας, η πολιτική του κράτους και κατ’ επέκταση η συμπεριφορά από μέρους του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου έχουν διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να μπορούν να βγαίνουν ανενόχλητοι από το σπίτι τους, χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες και αδιάκριτα βλέμματα. Στην Ελλάδα το να έχεις κάποια πνευματική ή σωματική αναπηρία είναι συνώνυμο με την ανυπαρξία, καθώς δεν έχουν καν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα για την ομαλή ένταξή των ατόμων αυτών σε βασικούς τομείς της καθημερινότητάς μας όπως είναι η εκπαίδευση ή ακόμη και η ίδια η κυκλοφορία στους χαοτικούς δρόμους και στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια.


Όσον αφορά τώρα τους άστεγους, τους ανθρώπους που έχουν άλλες θρησκευτικές ή σεξουαλικές αντιλήψεις από τις δικές μας, που υποφέρουν από ασθένειες όπως το AIDS ή τον καρκίνο, που έχουν πέσει θύματα σκληρών ναρκωτικών και γενικότερα όλους τους υπόλοιπους «κατώτερούς» μας, συνηθίζουμε να τους μεταχειριζόμαστε διαφορετικά. Άλλοι συλλαμβάνονται, άλλοι πέφτουν θύματα ισχυρής, αναίτιας σωματικής κακοποίησης, άλλοι απολύονται από τον εργασιακό τους χώρο ή -ακόμη χειρότερα- δεν τους δίνεται καν η δυνατότητα να εργαστούν. Επίσης, πολλοί εξ αυτών δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη ιατρική βοήθεια η οποία τους είναι απαραίτητη, ενώ όλοι ανεξαιρέτως αντιμετωπίζονται ως κατώτερα άτομα τα οποία καλό θα ήταν να εξαφανιστούν με κάποιο μαγικό τρόπο.

Κλείνοντας λοιπόν πιστεύω πως πρέπει να τονισθεί το γεγονός πως βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και είναι ντροπή να ζούμε σε μια χώρα στην οποία ο Αλβανός συγχέεται με τον εγκληματία και ο ναρκομανής με τον επικίνδυνο. Σαφέστατα οφείλουμε να είμαστε όλοι μας προσεχτικοί, όχι όμως και προκατειλημμένοι. Η λύση δεν είναι να αποφεύγουμε κάθε ένα διαφορετικό από εμάς άνθρωπο και να βάζουμε «ταμπέλες». Εξάλλου, αυτό το οποίο κάνει τον κόσμο πιο ενδιαφέρον είναι αυτή η διαφορετικότητα. Ας μάθουμε στους εαυτούς να σεβόμαστε πρώτα απ όλα τον εαυτό μας και κατόπιν όλους όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη. Ας μη φύγουν, ας μείνουν εδώ, να μας θυμίζουν πως μας έχουν ανάγκη και πως πάνω απ όλα πρέπει να κουβαλάμε και λίγη ανθρωπιά.

Οκτώβριος 2009
www.exitmag.tk

Κοινοποίηση