Σταχτοδοχείο «Η Ελλάς»

Από τη Τζοάννα Κουντούρη

Ανήκω σε μια οικογένεια φανατικά αντικαπνιστών, με πρώτη και καλύτερη (φανατική) αντικαπνίστρια εμένα την ίδια. Και με αυτό δεν εννοώ ότι σαν οικογένεια έχουμε ρατσιστικές και άγριες διαθέσεις εναντίον όσων έχουν αποφασίσει να βλάπτουν τον εαυτό τους και τους άλλους με το να καπνίζουν. Γιατί ξέρω ότι το πρώτο επιχείρημα των καπνιστών- αναγνωστών μας θα είναι ότι είναι αναφαίρετο ατομικό τους δικαίωμα να καπνίζουν. Σκέφτηκε όμως ποτέ κανείς από τους επιχειρηματίες, καταστηματάρχες, εστιάτορες, ιθύνοντες και τέλος καπνιστές, ότι αποτελεί επίσης αναφαίρετο δικαίωμα και των μη καπνιστών- αυτής της μειονότητας- να αναπνέουν καθαρό αέρα και όχι τον καπνό των άλλων; Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψιν τα αποκαρδιωτικά στοιχεία που υπάρχουν για την υγεία των παθητικών καπνιστών…

Τι κι αν επιβλήθηκε αυτός ο περιβόητος νόμος περί καπνίσματος, ο οποίος ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους καπνιστές που ωρύονταν καθημερινά επί ένα μήνα στα παράθυρα των ειδήσεων υπερασπιζόμενοι «το ατομικό τους δικαίωμα στην επιλογή», ο καπνός του αδιάφορου Ελληνάρα εξακολουθεί να εισβάλει αλύπητα στα ανυπεράσπιστα πνευμόνια μας...

Ωστόσο, ένα άλλο θέμα που προκύπτει, πέραν του ζητήματος της υγείας όλων μας που είναι και το πιο σημαντικό, είναι το αισθητικό πρόβλημα της (μη) καθαριότητας κάθε χώρου που μπορούμε να φανταστούμε. Τα πεζοδρόμια στις στάσεις των λεωφορείων είναι τόσο γεμάτα από αποτσίγαρα, που μοιάζει σχεδόν αδύνατο να σταθείς (έστω και στις μύτες των ποδιών σου) χωρίς να τα πατήσεις. Από τα παρτέρια με τα λουλούδια που ο δήμος έχει τοποθετήσει προσπαθώντας να ομορφύνει λίγο την ασφυκτική πόλη μας, τα καρφωμένα τσιγάρα μοιάζουν πραγματικά να ξεχειλίζουν. Για να μην αναφερθούμε στην τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι κατά τα άλλα υπέροχες παραλίες μας, στις οποίες αποβαίνουν πάντα άκαρπες οι προσπάθειες να απλώσεις την πετσέτα σου σε ένα καθαρό τετραγωνικό μέτρο άμμου… Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, η υπομονή μοιάζει να εξαντλείται όταν βλέπεις τον περήφανο ταξιτζή να αδειάζει το τασάκι του αυτοκινήτου του στη μέση του δρόμου.

Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να πούμε ότι οι Έλληνες βλέπουν κάθε χώρο που τους περιβάλλει σαν ένα απέραντο σταχτοδοχείο…Είναι όμως υποχρέωση του καθενός να σέβεται το χώρο που τον φιλοξενεί και τους συνανθρώπους του, μα πάνω απ’ όλα τον εαυτό του…

Οκτώβριος 2009
www.exitmag.tk

Κοινοποίηση