Της Στέλλας Ελματζόγλου
Όλοι ζήσαμε μέσα στο χάος της προεκλογικής διαφημιστικής εξτρατείας η οποία στοχεύει στην επιρροή των ψηφοφόρων προς κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές κατευθύνσεις. Ωραία όλα αυτά και, δεν αντιλέγω, αρκετά διασκεδαστικά, όμως έχω μία πολύ βασική απορία: Πως γίνεται να καλούμαστε από το κράτος να προβούμε στη νόμιμη διαδικασία της ψηφοφορίας την 4η Οκτωβρίου όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί δέχονται να παρανομούν ακόμη και για την ίδια την αυτοπροβολή τους;
Η οδήγηση εκάστοτε αποτελούσε ένα επικίνδυνο σπορ στη χώρα μας και ειδικά στο εσωτερικό των μεγαλουπόλεων. Μεγάλες λακκούβες, κίνδυνοι κατολίσθησης, χαλασμένα φανάρια και απόλυτος σκοταδισμός σε ορισμένες περιοχές είναι μερικά από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος κάθε οδηγός και σε καθημερινή βάση. Επειδή όμως όλα αυτά δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί αρκετά επικίνδυνη και «περιπετειώδης» η καθημερινότητα ενός Έλληνα οδηγού, η νέα μόδα, η οποία ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τα πάνω της, είναι η εμφάνιση των λεγόμενων «παράνομων πινακίδων».
Βρίσκονται σε όλα ακριβώς τα σημεία στα οποία δεν θα έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί, προκαλούν σύγχυση με τις δημόσιες πινακίδες κυκλοφορίας, πολλές φορές μπερδεύουν τους οδηγούς ή ακόμη χειρότερα τραβούν την προσοχή τους. Η παρουσία τους είναι υπεύθυνη για έναν πολύ μεγάλο αριθμό ατυχημάτων, μεταξύ των οποίων έχουν καταγραφεί και θάνατοι πολλών νέων οδηγών, ενώ έχουν γίνει πολλές και σημαντικές προσπάθειες από μέρους των πολιτών για την απομάκρυνσή τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τέτοιου είδους αγώνες έχουν αποβεί ιδιαίτερα αποτελεσματικοί καθότι επιτεύχθηκε η απομάκρυνση ορισμένων εξ' αυτών των πινακίδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο κύριος Μανώλης Σταυρουλάκης, ο υιός του οποίου σκοτώθηκε από μία τέτοια πινακίδα πριν από μερικά χρόνια στη λεωφόρο Κηφισίας. Μέσω της επίμονης προσπάθειάς του και του αγώνα που δόθηκε, ορισμένες από αυτές ξηλώθηκαν, και οι αγώνες ακόμη συνεχίζονται.
Βεβαίως, ούτε οι φρικτοί και άδικοι θάνατοι αλλά ούτε και η νόμιμη απόφαση του συμβουλίου Επικρατείας αρκούν για να λάβουν τα κατάλληλα αλλά και απαραίτητα πλέον μέτρα οι κομματικοί μηχανισμοί και κατ επέκταση οι δήμαρχοι των ανάλογων δήμων. Οι πολίτες, για ακόμη μία φορά, παλεύουν μόνοι τους για να εφαρμοστεί το αυτονόητο… η δικαιοσύνη! Εξάλλου γιατί να ασχοληθεί κανείς με τις 6050 παράνομες πινακίδες οι οποίες καταγράφηκαν τους τελευταίους μήνες, όταν το κέρδος το οποίο προκύπτει μέσω των διαφημίσεων που προβάλλει η καθεμία από αυτές αρκεί για να αποσιωπηθεί το γεγονός για πολύ καιρό ακόμα;
Μπορεί να πρόκειται για ένα θέμα το οποίο λόγω των βαρυσήμαντων συμφερόντων που θίγονται, να μην έχει κοινοποιηθεί όσο θα έπρεπε ώστε το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο της χώρας μας να ευαισθητοποιηθεί και να δράσει. Ωστόσο ας μην γυρνάμε την πλάτη στους ανθρώπους εκείνους που θρηνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα εξαιτίας των δολοφονικών επιγραφών. Αξίζει να παλέψουμε, να ενημερωθούμε, να απαιτήσουμε. Διότι, επιστρέφοντας στο αρχικό μου ερώτημα, οι κυβερνώντες έχουν την απαίτηση να τους ψηφίζουμε και να μας δολοφονούν. Εμείς όμως, έχουμε πάντα το δικαίωμα να επιλέγουμε. Ας προστατεύσουμε τον εαυτό μας, ας μειώσουμε τα επικείμενα, μελλοντικά ατυχήματα..
Η οδήγηση εκάστοτε αποτελούσε ένα επικίνδυνο σπορ στη χώρα μας και ειδικά στο εσωτερικό των μεγαλουπόλεων. Μεγάλες λακκούβες, κίνδυνοι κατολίσθησης, χαλασμένα φανάρια και απόλυτος σκοταδισμός σε ορισμένες περιοχές είναι μερικά από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος κάθε οδηγός και σε καθημερινή βάση. Επειδή όμως όλα αυτά δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί αρκετά επικίνδυνη και «περιπετειώδης» η καθημερινότητα ενός Έλληνα οδηγού, η νέα μόδα, η οποία ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τα πάνω της, είναι η εμφάνιση των λεγόμενων «παράνομων πινακίδων».
Βρίσκονται σε όλα ακριβώς τα σημεία στα οποία δεν θα έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί, προκαλούν σύγχυση με τις δημόσιες πινακίδες κυκλοφορίας, πολλές φορές μπερδεύουν τους οδηγούς ή ακόμη χειρότερα τραβούν την προσοχή τους. Η παρουσία τους είναι υπεύθυνη για έναν πολύ μεγάλο αριθμό ατυχημάτων, μεταξύ των οποίων έχουν καταγραφεί και θάνατοι πολλών νέων οδηγών, ενώ έχουν γίνει πολλές και σημαντικές προσπάθειες από μέρους των πολιτών για την απομάκρυνσή τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τέτοιου είδους αγώνες έχουν αποβεί ιδιαίτερα αποτελεσματικοί καθότι επιτεύχθηκε η απομάκρυνση ορισμένων εξ' αυτών των πινακίδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο κύριος Μανώλης Σταυρουλάκης, ο υιός του οποίου σκοτώθηκε από μία τέτοια πινακίδα πριν από μερικά χρόνια στη λεωφόρο Κηφισίας. Μέσω της επίμονης προσπάθειάς του και του αγώνα που δόθηκε, ορισμένες από αυτές ξηλώθηκαν, και οι αγώνες ακόμη συνεχίζονται.
Βεβαίως, ούτε οι φρικτοί και άδικοι θάνατοι αλλά ούτε και η νόμιμη απόφαση του συμβουλίου Επικρατείας αρκούν για να λάβουν τα κατάλληλα αλλά και απαραίτητα πλέον μέτρα οι κομματικοί μηχανισμοί και κατ επέκταση οι δήμαρχοι των ανάλογων δήμων. Οι πολίτες, για ακόμη μία φορά, παλεύουν μόνοι τους για να εφαρμοστεί το αυτονόητο… η δικαιοσύνη! Εξάλλου γιατί να ασχοληθεί κανείς με τις 6050 παράνομες πινακίδες οι οποίες καταγράφηκαν τους τελευταίους μήνες, όταν το κέρδος το οποίο προκύπτει μέσω των διαφημίσεων που προβάλλει η καθεμία από αυτές αρκεί για να αποσιωπηθεί το γεγονός για πολύ καιρό ακόμα;
Μπορεί να πρόκειται για ένα θέμα το οποίο λόγω των βαρυσήμαντων συμφερόντων που θίγονται, να μην έχει κοινοποιηθεί όσο θα έπρεπε ώστε το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο της χώρας μας να ευαισθητοποιηθεί και να δράσει. Ωστόσο ας μην γυρνάμε την πλάτη στους ανθρώπους εκείνους που θρηνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα εξαιτίας των δολοφονικών επιγραφών. Αξίζει να παλέψουμε, να ενημερωθούμε, να απαιτήσουμε. Διότι, επιστρέφοντας στο αρχικό μου ερώτημα, οι κυβερνώντες έχουν την απαίτηση να τους ψηφίζουμε και να μας δολοφονούν. Εμείς όμως, έχουμε πάντα το δικαίωμα να επιλέγουμε. Ας προστατεύσουμε τον εαυτό μας, ας μειώσουμε τα επικείμενα, μελλοντικά ατυχήματα..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου