Έρωτας: Εξίσωση ή ....

Τι γίνεται με τον έρωτα; Πότε ξεκινά; Πότε σταματά; Κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι; Ακούμε αλλά δεν καταλαβαίνουμε; Είναι ο έρωτας η επιτομή του παραλόγου; Ή μήπως είναι κάθε άλλο από παράλογο;

ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΡΗ

Έρευνες έδειξαν ότι ο έρωτας κρατά μόνο 6 μήνες. Πώς μπορεί όμως μια έρευνα να ορίσει τις μέρες, τις ώρες και τα λεπτά που ξοδεύουμε όντας ερωτευμένοι;

Έρωτας. Επιλογή ή συγκυρία; Κάποιοι παραδέχονται πως ερωτεύονται μόνο όταν νιώσουν ότι αυτό τους λείπει. Άλλοι όταν νιώθουν ότι αυτό τους έχει απομείνει. Κάποιοι αρκετά ενδιαφέροντες τύποι έθεσαν τον όρο ‘ταμπέλα’. Μόλις το πεις, μόλις ορίσεις τα συναισθήματά σου, αυτόματα είσαι ερωτευμένος. Μπορεί μια ‘ταμπέλα’ όμως να μετατρέψει τα συναισθήματά σου από απλή έλξη σε έρωτα; Ίσως αν είσαι 15 χρονών. Ίσως επίσης όταν βρίσκεσαι σε άρνηση. Το ότι δεν το λες δεν σημαίνει ότι δεν το νιώθεις. Και το αντίθετο βέβαια. Το ότι το λες δεν σημαίνει ότι το νιώθεις.

Και πότε τελειώνει ο έρωτας; Τι νιώθουμε όταν το συνειδητοποιούμε; Είναι τα πράγματα τόσο απόλυτα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους; Οι οπτιμιστές λένε ότι ο έρωτας γίνεται αγάπη. Κι όταν δεν γίνεται αγάπη τι συμβαίνει; Πώς ορίζουμε αυτήν την κατάσταση; Αδιαφορία γι’ αυτόν που γέμιζε τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά και πιο συγκεκριμένα τη σκέψη και το κρεβάτι μας; Είμαστε όλοι τόσο περαστικοί από τα κρεβάτια του κόσμου; Η ερώτηση είναι αν θέλουμε να είμαστε περαστικοί.


Ύστερα έχουμε τα είδη του έρωτα: ανεκπλήρωτος, μονόπλευρος, με την πρώτη ματιά, νορμάλ ( ό,τι και αν αντιπροσωπεύει το νορμάλ για τον καθένα μας) , αυτοκαταστροφικός κτλ, κτλ . Ποιοι είναι αυτοί οι υπεράνθρωποι που με τη βιονική τους όραση μπορούν κι ερωτεύονται τον άλλο, υποστηρίζοντας ότι δεν θέλουν μόνο αυτό που βλέπουν; Και πως μπορούμε να υποστηρίζουμε ότι αγαπάμε τον κάθε σύντροφό μας διαφορετικά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να πονάμε, να πληγωνόμαστε, να δενόμαστε και να χρειαζόμαστε τον άλλο κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο; Η απάντηση είναι εμείς που αλλάζουμε. Το φαινόμενο της πεταλούδας δεν έχει επιπτώσεις μόνο στα καιρικές συνθήκες. Βγαίνοντας από σχέσεις φιλικές ή ερωτικές είμαστε διαφορετικοί. Κάθε μέρα που περνάει είμαστε διαφορετικοί. Στα 20 έχουμε άλλες ανάγκες από αυτές των 30,40,50 και πάει λέγοντας. Συμπερασματικά το μόνο που μένει σταθερό σ’ αυτή την πορεία είναι η ικανότητά μας να νιώθουμε: να δενόμαστε, να ελπίζουμε, να χαιρόμαστε, να λυπόμαστε, να πληγωνόμαστε, να πονάμε. Να αγαπάμε.

Και για όσους νιώθουν ότι βγαίνουν πάντα χαμένοι από το παιχνίδι της αγάπης: Οι πιθανότητες κάτι να πάει στραβά είναι 9/10. Έχουμε 9/10 πιθανότητες να πληγωθούμε, να πονέσουμε, να κλάψουμε και γενικά να νιώσουμε ότι χάσαμε. Να και μια άλλη εξίσωση όμως: Ζούμε για να παίζουμε. Παίζουμε για να κερδίσουμε. Ποιος μπορεί να μας πει ότι χάσαμε επειδή αγαπήσαμε;

Δεκέμβριος 2009
www.exitmag.tk