ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΜΟΥ
Ο Χρόνος ΠάλιΣώτη Τριανταφύλλου
Στη σειρά των εκδόσεων του Πατάκη Η Κουζίνα του Συγγραφέα (όπου διάσημοι Έλληνες συγγραφείς αυτοβιογραφούνται, ο καθένας με τον τρόπο του), τη σκιτάλη φέτος πήρε η Σώτη Τριανταφύλλου. Το έργο της εν λόγω συγγραφέα, ιδιαίτερα πλούσιο και προσεγμένο, περιλαμβάνει έως σήμερα έναν διψήφιο αριθμό μυθιστορημάτων και διηγημάτων, καθώς επίσης και μια αξιόλογη δουλειά στο χώρο της δημοσιογραφίας, της μετάφρασης και της συγγραφής βιβλίων για μικρά, μεγάλα και μεσαία παιδιά.
Στις σελίδες αυτού του βιβλίου καταγράφονται οι προσωπικές μαρτυρίες για την οικογένεια, τον έρωτα, την κοινωνικοπολιτική ανησυχία, τη συγγραφή, τη φιλία, την απώλεια. Για τα μακρινά ταξίδια που σε ταλαιπωρούν μα σου μένουν αξέχαστα, για τα γρήγορα αυτοκίνητα και για τα καλοκαίρια, τότε που περιφρονείς τον ήλιο και προτιμάς να κάθεσαι κάτω από τη σκιά θέλοντας να παραμείνεις λευκή σα φεγγαρόπαιδο. Καταγράφεται -μέσα από σκόρπια αποσπάσματα- το χρονικό μιας ζωής που κατακτήθηκε με τόλμη και εξέγερση έναντι σε όλα όσα τη δυσαρεστούσαν και προσπαθούσαν να την αναστείλουν, μιας ζωής που ξέφυγε και σκορπίστηκε σε μεγάλες πόλεις του κόσμου, παρόλες τις δυσκολίες, παρόλη τη μελαγχολία. Με την ανάγνωση του Ο Χρόνος Πάλι περιπλανιόμαστε σε κρίσιμα γεγονότα της ιστορίας, σε σπουδαία έργα της λογοτεχνίας, σε ανησυχίες που αφορούν τον άνθρωπο: ανακαλύπτουμε μαγεμένοι τη φιλοσοφία ενός ενδιαφέροντος και δημιουργικού ατόμου. Η συγγραφέας μας ταξιδεύει από το Μπρονξ, όπου εργαζόταν σκληρά ως καθηγήτρια σε σχολείο-θηριοτροφείο, μέχρι το Μιλάνο και το Παρίσι. Δημιουργεί -συνειδητά ή ασυνείδητα- εξαιρετικές λογοτεχνικές αναφορές πάνω στο έργο του Σέξπιρ και του Πάμπλο Νερούδα, ενώ μας εκφράζει και την αγάπη της για τα τραγούδια των Greatful Dead και του Βαν Μόρισον καθώς επίσης και τους προβληματισμούς της σχετικά με το παιχνίδι της αυτοβιογραφίας. Ο Χρόνος Πάλι κάνει το μυαλό μας να σκεφτεί.
Μέσα από νέο της βιβλίο διαπιστώνω ότι η Σώτη Τριανταφύλλου μοιάζει πολύ τελικά με τους ήρωες των βιβλίων της, των οποίων τα διδάγματα βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με το ήθος και τη στάση της απέναντι στη ζωή. Κρύβει κάτι από τη Μπέθανυ Στάμπς στο συγκλονιστικό Λίγο Από το Αίμα Σου, της οποίας "η ψυχή δεν έχει πατρίδα", αλλά κι από την Αντόνια στην αριστοτεχνική Συγχώρεση, η οποία συνταράζει με την καλοσύνη της ψυχής της. Κι αν στη μικρή κι αλλόκοτη Λουίζα στο Εργοστάσιο των Μολυβιών έτυχε ο Νίκος Βάγκαλης (ένας άνθρωπος που "ζει σε ασυμφώνια με όλους") να τη δυναμώσει και να την εξελίξει ως άνθρωπο, εμένα μου έτυχε η Σώτη με τα βιβλία της (όπως όλοι οι συγγραφείς), να με σώσει και να με ενθαρρύνει να δω από το σωστό -για μένα- παράθυρο τον κόσμο. Εύχομαι πάντοτε να κουβαλά την ελευθερία εκείνη που αποπνέει το μυθιστόρημά της Άλμπατρος: σαν την ηρωίδα του, τη Μόλλυ Γιάρροου, να παραμείνει για πάντα αποστομωτική, αληθινή και αιώνια.
Eκδόσεις ΠατάκηΣτις σελίδες αυτού του βιβλίου καταγράφονται οι προσωπικές μαρτυρίες για την οικογένεια, τον έρωτα, την κοινωνικοπολιτική ανησυχία, τη συγγραφή, τη φιλία, την απώλεια. Για τα μακρινά ταξίδια που σε ταλαιπωρούν μα σου μένουν αξέχαστα, για τα γρήγορα αυτοκίνητα και για τα καλοκαίρια, τότε που περιφρονείς τον ήλιο και προτιμάς να κάθεσαι κάτω από τη σκιά θέλοντας να παραμείνεις λευκή σα φεγγαρόπαιδο. Καταγράφεται -μέσα από σκόρπια αποσπάσματα- το χρονικό μιας ζωής που κατακτήθηκε με τόλμη και εξέγερση έναντι σε όλα όσα τη δυσαρεστούσαν και προσπαθούσαν να την αναστείλουν, μιας ζωής που ξέφυγε και σκορπίστηκε σε μεγάλες πόλεις του κόσμου, παρόλες τις δυσκολίες, παρόλη τη μελαγχολία. Με την ανάγνωση του Ο Χρόνος Πάλι περιπλανιόμαστε σε κρίσιμα γεγονότα της ιστορίας, σε σπουδαία έργα της λογοτεχνίας, σε ανησυχίες που αφορούν τον άνθρωπο: ανακαλύπτουμε μαγεμένοι τη φιλοσοφία ενός ενδιαφέροντος και δημιουργικού ατόμου. Η συγγραφέας μας ταξιδεύει από το Μπρονξ, όπου εργαζόταν σκληρά ως καθηγήτρια σε σχολείο-θηριοτροφείο, μέχρι το Μιλάνο και το Παρίσι. Δημιουργεί -συνειδητά ή ασυνείδητα- εξαιρετικές λογοτεχνικές αναφορές πάνω στο έργο του Σέξπιρ και του Πάμπλο Νερούδα, ενώ μας εκφράζει και την αγάπη της για τα τραγούδια των Greatful Dead και του Βαν Μόρισον καθώς επίσης και τους προβληματισμούς της σχετικά με το παιχνίδι της αυτοβιογραφίας. Ο Χρόνος Πάλι κάνει το μυαλό μας να σκεφτεί.
Μέσα από νέο της βιβλίο διαπιστώνω ότι η Σώτη Τριανταφύλλου μοιάζει πολύ τελικά με τους ήρωες των βιβλίων της, των οποίων τα διδάγματα βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με το ήθος και τη στάση της απέναντι στη ζωή. Κρύβει κάτι από τη Μπέθανυ Στάμπς στο συγκλονιστικό Λίγο Από το Αίμα Σου, της οποίας "η ψυχή δεν έχει πατρίδα", αλλά κι από την Αντόνια στην αριστοτεχνική Συγχώρεση, η οποία συνταράζει με την καλοσύνη της ψυχής της. Κι αν στη μικρή κι αλλόκοτη Λουίζα στο Εργοστάσιο των Μολυβιών έτυχε ο Νίκος Βάγκαλης (ένας άνθρωπος που "ζει σε ασυμφώνια με όλους") να τη δυναμώσει και να την εξελίξει ως άνθρωπο, εμένα μου έτυχε η Σώτη με τα βιβλία της (όπως όλοι οι συγγραφείς), να με σώσει και να με ενθαρρύνει να δω από το σωστό -για μένα- παράθυρο τον κόσμο. Εύχομαι πάντοτε να κουβαλά την ελευθερία εκείνη που αποπνέει το μυθιστόρημά της Άλμπατρος: σαν την ηρωίδα του, τη Μόλλυ Γιάρροου, να παραμείνει για πάντα αποστομωτική, αληθινή και αιώνια.
381 Σελίδες
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου