Βιβλιοθήκη | Νοέμβριος 2009

Από την Κατερίνα Στάμου

70 Χρόνια Φαγούρα
Τσαρλς Μπουκόφσκι

Στα δεκατέσσερά μου απέκτησα ένα λογοτεχνικό φίλο εν ονόματι Χένρι Τσινάσκι: διάβαζα για τους έρωτες, τις απογοητεύσεις και τα μυθικά μεθύσια του, για τη ζωή στο περιθώριο, που ουσιαστικά δεν είναι περιθώριο, αλλά κέντρο-απόκεντρο. Τον καταλάβαινα -ή τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν τότε- παρά τη διαφορά της ηλικίας, του τόπου και της ζωής μας: εκείνος στο Los Angeles έπινε αλκοολούχα ποτά, εγώ σ' ένα προάστιο της Αθήνας έπινα γάλα και κόκα κόλα. Οι καθωσπρέπει εγγράμματοι τον έλεγαν χυδαίο και κενό, οι φεμινίστριες τον χαρακτήρισαν μισογύνη. Κάποιοι άλλοι τον αγάπησαν πέρα από κοινωνικούς διαχωρισμούς και κριτικές ταμπέλες, συγκινημένοι από την αλήθεια των λόγων του. Ο ίδιος ο Τσάρλς Μπουκόφσκι -του οποίου το Χένρι Τσινάσκι δεν είναι τίποτε άλλο παρά το λογοτεχνικό του προσωπείο- αρκούταν στο να αποκαλεί "πορνόγερο" τον εαυτό του. Με τα 70 Χρόνια Φαγούρα, συλλογή ποιημάτων και πεζών από το 1990 που εκδόθηκε για πρώτη φορά φέτος σε ελληνική μετάφραση, ο Μπουκόφσκι γιορτάζει τα εβδομηκοστά του γενέθλια παραμένοντας μοναδικός κι αβάσταχτα τρυφερός μέσα στην έντιμη ωμότητά του. Άλλοτε πικραμένος κι άλλοτε κεφάτος -συχνά και τα δυο μαζί-, μέσα από τις σελίδες αυτής της συλλογής, μας γνωρίζει κουτούς και χαρισματικούς ανθρώπους, μας ξεναγεί στα μπαρ της Πόλης των Αγγέλων, στο ταχυδρομείο όπου εργαζόταν, στον ιππόδρομο, στους δρόμους μιας τσακισμένης κοινωνίας τσακισμένων ψυχών: μας ξεναγεί ξανά στα γνώριμα λημέρια του. Μας εκφράζει τη γνώμη του για τους υπερεκτιμημένους και τους σπουδαίους συγγραφείς, για όσους τον ενέπνευσαν, για το Χέμινγουεϊ, τον Τζον Φάντε, τον Τόμας Τσάτερτον, το Λι Πο. Μας μιλά για απλά καθημερινά πράγματα και για το κατεξοχήν λογοτεχνικό θέμα, τον πόνο: απλά, εμπειρικά, ρεαλιστικά, όπως έκανε πάντα. Για όσα βουλιάζουν την ανθρώπινη υπόσταση, αλλά και για όσα την εξυψώνουν. Για την αξία του να είσαι υγιής, για την εμπειρία του να προσπαθείς να γίνεις αυτόχειρας. Μας μιλά για τη ζωή μέσα από το χαρακτηριστικό του δίκαιο, παθιασμένο και ανήσυχο συγγραφικό μάτι, προβάλλοντάς μας την ικανότητα που διακρίνει τους μεγάλους λογοτέχνες να αγγίζουν μέσα από τα έργα τους όλο το φάσμα των ανθρώπων ανεξαρτήτος φύλου, ηλικίας κ.ο.κ.: από τους "εξεγερμένους εβδομηντάρηδες", ομοίους με τους εαυτούς τους, μέχρι τις δεκατετράχρονες εφήβους.
Εκδόσεις Ηλέκτρα

Νοέμβριος 2009
www.exitmag.tk