Ο Michael Jackson της ζωής μου

Κοινοποίηση

Της Κατερίνας Στάμου

Τhere been times that I thought I couldn't last for long
But now I think I'm able to carry on
It's been a long time coming
But I know a change is gonna come.

Sam Cooke

Πολύ προτού αρχίσω να αντιλαμβάνομαι τη μουσική σα μια μοναδική εσωτερική απελευθέρωση, σαν καταφύγιο και σα φυγή, καθώς επίσης και σαν την ιερότερη μορφή τέχνης -ή την "πιο παθιασμένη", κατά πως λέει κι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι- μου άρεσε πολύ μια λεπτή, ευκίνητη σαν αίλουρου φιγούρα που έβλεπα συχνά-πυκνά στην τηλεόραση. Το Mtv ήταν, υποθέτω, κάτι σαν ολόκληρη λέσχη τότε για τους λάτρεις της pop, πολύ πριν γίνει ιδιωτικό, και σε περίπτωση που είχες αδέρφια ή ξαδέρφια έξι με εφτά χρόνια μεγαλύτερα σου, ήταν αδύνατο να μην έπαιρνες μια τακτική γεύση από τις πιο ανεβαστικές ή γλυκανάλατες μουσικές επιτυχίες της εποχής. Η φιγούρα του ανθρώπου με τα κατάμαυρα μαλλιά, τα γάντια και το κοντό παντελόνι που έβγαζε σε κοινή θέα τις λευκές κάλτσες ήταν αναμφισβήτητα για μένα η πιο αξιοπερίεργη από όλες τις άλλες που χόρευαν, τραγουδούσαν και έπαιζαν αυτές τις επιτυχίες. Με είχε εντυπωσιάσει σε τέτοιο βαθμό, που, στέκοντας με επιμονή όρθια μπροστά απ'την τηλεόραση, προσπαθούσα να μιμηθώ και την παραμικρή κίνηση του σωματός του, ως αποτέλεσμα την πλήρη αποτυχία, εννοείται.

Δεν πρέπει να είχα κλείσει τα έξι, τότε που το μαγικό κόλπο στο Smooth Criminal, αυτό που, οι χορευτές με καρφωμένα τα πόδια στο πάτωμα αφήνουν ολόισιο το κορμί τους να γύρει προς τα εμπρός ατάραχο χωρίς να πέσει, μου είχε γίνει κάτι σαν εμμονή. Ήμουνα βέβαιη ότι θα το κατάφερνα κι εγώ με την ίδια ευκολία, για να μην πω πως θα το έκανα καλύτερα κιόλας από αυτόν τον τύπο! Όταν οι προσδοκίες μου όμως διαψεύστηκαν, παραιτήθηκα από την προσπάθεια και απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου. Αφιερώθηκα λοιπόν στις σπασμωδικές χορευτικές κινήσεις, ενώ έβαζα κι εγώ το χέρι μου χαμηλά στην κοιλίτσα μου, κουνώντας τους γοφούς, σχεδόν όπως κι ο Michael Jackson. Δεν έχανα ευκαιρία να τον μιμηθώ. Η γιαγιά μου, μου έλεγε ότι τον έκανα ολόιδιο. Ήμουνα πια περήφανη για τον εαυτό μου...

Το Smooth Criminal ήταν νομίζω το αγαπημένο μου τραγούδι του: ο ρυθμός του με τρέλαινε, οι στίχοι που άρθρωνε γρήγορα και που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να καταλάβω μιας και τότε δεν ήξερα ακόμα γρι από αγγλικά ήταν για μένα ένα θεσπέσιο άλυτο μυστήριο, και το video clip, τόσο μαφιόζικο, τόσο νυχτερινό και εντυπωσιακό με καθήλωνε πραγματικά. Το Billie Jean δε με είχε εντυπωσιάσει ακόμη: αργότερα, βέβαια, διαπίστωσα πως ήταν ένα κομμάτι ισάξιο πολλών από των ομορφότερων τραγουδιών της Motown. Το Thriller δεν είχα σκεφτεί καν αν μ'αρέσει ή όχι, μιας και το άκουγα όμοια με τον τρόπο που έπινα το γάλα μου: τακτικά και φυσικά. Μου άρεσε όμως εκείνη την εποχή το They Don't Really Care About Us,όπως και το We Are The World: μου άρεσε να βλέπω τόσους πολλούς τραγουδιστές μαζεμένους, τους φανταζόμουνα να είναι φίλοι και να κάνουν παρέα. Έτσι το έβλεπα τότε...

Λίγα χρόνια πέρασαν και όταν πια μου ζητούσαν και πάλι με χαμόγελο να μιμηθώ τον Michael Jackson, θιγόμουν πολύ μιας και στα εφτά μου είχα παραγίνει ντροπαλή. "Μα για τί με περάσανε; Για κλόουν;" έλεγα εκνευρισμένη από μέσα μου. Όλα αυτά είχαν παρέλθει, ήμουν σοβαρή πια. Ασφαλώς και μου άρεσε να τον βλέπω στο Mtv και να ακούω τα τραγούδια του, αλλά μέχρι εκεί. Στα δέκα μου όμως τον Michael τον είχα πια ψιλοξεχάσει: τότε μ'άρεσε το Song Two των Blur και το Βοhemian Like You των Dandy Warhols. Το τελευταίο δεν το είχε πάρει ακόμα η Vodafone να το βάλει στη διαφήμιση και να με κάνει να το σιχαθώ μια και καλή. Εξάλλου τότε μόλις είχε αρχίσει ο Michael να "χάνεται" από τη δημοσιότητα, το hip-hop είχε γίνει "μαζικό", η Βritney με την Christina έκαναν τα πρώτα τους σημαντικά βήματα στο χώρο του θεάματος, τα media έδειχναν να στρέφονται αλλού. Και Ο Michael δέχτηκε την πιο φρικτή κατηγορία στον κόσμο, πράγμα που δε θέλω ούτε να θυμάμαι.

Ο καιρός περνούσε, τέλειωσα το δημοτικό με μεγάλη μου λύπη, και ξαφνικά στη ζωή μου συνέβη κάτι το συνταρακτικό: οι Doors εμφανίστηκαν στο δρόμο μου, με στιγμάτησαν, μου μάθανε δυο χιλιάδες πράγματα. Για λίγο καιρό -ευτυχώς- τα ακούσματά μου ήταν αρκετά περιορισμένα, πολύ κλασσικά (με εξαίρεση το grunge που μου είχε παρουσιαστεί κι αυτό τότε),και έτσι τον Michael δεν ήθελα ούτε να τον ακούσω. Τον περιφρονούσα με υπεροψία και ασυγκράτητο σνομπισμό. Τί δουλειά μπορεί να έχει μια παλιομοδίτισσα ροκού με έναν pop καλλιτέχνη; Καμία. Παρόλα αυτά, η τύχη δε με ήθελε απόλυτη. Κι επειδη το ένα πάντα φέρνει το άλλο, οι Doors έφεραν τον Otis Redding, o Ηendrix τους Isley Βrothers, οι Temptations τους Jackson 5 κι έτσι κατάλαβα ότι τον Michael δεν τον χωρίζουν τελικά και ΤΟΣΑ πολλά από ερμηνευτές όπως η Dianna Ross και ο Prince. Άλλωστε την πρώτη τη λάτρευε, αν δεν κάνω λάθος. Κι επειδή ακριβώς όπως και στους ανθρώπους, έτσι και στα τραγούδια δε μ'αρέσει να μη δίνω μια δεύτερη ευκαιρία, ξανάκουσα το Billie Jean μια φορά, κι αυτό ήταν αρκετό να με μεταπείσει και να με κάνει να μετανιώσω για το μυαλό που κουβαλούσα, και για το πόσο είχα παρεξηγήσει μουσικά τον Michael. Ηθικά δεν τόλμησα να τον παρεξηγήσω ποτέ: αν κάτι μου λείπει και είμαι περήφανη γιαυτό, είναι το θράσος και η κακεντρέχεια.

Ο Βασιλιάς της Pop, επομένως, ξανακέρδισε επάξια τη συμπάθεια μου (όχι ότι θα την είχε ποτέ ιδιαίτερη ανάγκη, βέβαια) με αποκορύφωμα την ημέρα που βρέθηκα στο δισκοπωλείο της γειτονιάς μου να παραγγέλνω το Thriller, με αφορμή το γεγονός ότι το Rolling Stone το είχε ανακυρήξει εικοστό καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχων, σ'ένα τεύχος του το 2003, αν και το συγκεκριμένο περιοδικό δεν αποτελεί πηγή διδασκαλίας, σε ό,τι αφορά τη μουσική μου παιδεία. Ήθελα πολύ να ακούσω το Beat It, του οποίου το κιθαριστικό σόλο θυμίζει λίγο stadium rock, ενώ ένας άλλος παράγοντας ήταν ότι ο ίδιος ο Michael είχε συνδεθεί και με τη Lisa Marie Presley, πράγμα που δε γινόταν να προσπεράσω. Το Thriller, όμως τελικά δεν το αγόρασα ποτέ... Δε θυμάμαι γιατί.

Πήγα λύκειο και ο Marvin Gaye ήταν κάτι σα θεός μου. Κάπου έτυχε να ξανακούσω το Man In The Mirror και να θυμηθώ το να-να-να στα φωνητικά καθώς και το πόσο μεγάλος ήταν τελικά ο Michael. Στα πάρτυ που πηγαίναμε το Billie Jean είχε πάντα κυρίαρχη θέση. Δεν ήξερα τότε πολλά αγόρια που να χορεύουν καλά, αλλά όσα όμως χόρευαν, το τραγούδι ήταν μια καλή ευκαιρία να λικνιστούν στο ρυθμό του και να αποδείξουν στα κορίτσια που τους ενδιέφεραν πόσο σπουδαίοι καβαλιέροι είναι -αν χόρευαν δηλαδή για αυτόν το σταθερής αξίας λόγο. Κάθε φορά λοιπόν που στα πάρτυ έπληττα μουσικά -και όχι μόνο, ευχόμουν ο dj να βάλει Jackson ή Prince για να χορέψω. Το ίδιο και στην τετραήμερη. Ο Michael πάντα με έσωζε απ'την ανία.

Το λύκειο τέλειωσε κι αυτό, είχα ήδη διαβάσει ένα βιβλίο που συνόδευσε μια ολόκληρη περίοδο της ζωής μου, στο οποίο η Γουάντα, η ξαδέρφη της κεντρικής ηρωίδας λάτρευε τον Michael Jackson -αναφέρομαι φυσικά στη Φτωχή Μάργκο της Σώτης Τριανταφύλλου- και σχεδόν ένα χρόνο μετά (στις αρχές του φετινού καλοκαιριού) απόφασισα με λίγους φίλους σ'ένα 80s party να προσπαθήσουμε τη χορογραφία του Thriller. Είχα απόκτήσει ένα φίλο που χόρευε τόσο καλά μιμούμενος τον Michael που με έκανε περήφανη. Η χορογραφία μας, αγαπητοί αναγνώστες, ήταν σπουδαία, έχω να πω. Γι'αυτό κι όταν λίγες βδομάδες αργότερα, ένα βράδυ μετά τα μεσάνυχτα μέσα στο αυτοκίνητο, πληροφορήθηκα απ'το ραδιόφωνο ότι ο Michael πέθανε, κάτι ράγισε μέσα μου.

Δεν έχει σημασία πόσο pop είσαι (εγώ μάλλον δεν είμαι καθόλου-από κάθε άποψη), για να εκτιμήσεις τραγούδια όπως το Bad και το Earth Song, ή για να σκάσεις από τη ζήλεια σου βλέποντας τον να κάνει το Moonwalking. Οι γονείς μας μεγάλωσαν με το Don't Stop Till You Get Enough, κι εμείς με το Dirty Diana: είτε το επιδίωξες ποτέ, είτε όχι, υπάρχουν άνθρωποι που εισβάλουν στη ζωή σου με τα τραγούδια τους κι αυτό είναι ένα από τα ομορφότερα και πιο συγκινητικά πράγματα στον κόσμο. Να ένας λόγος που με έκανε να δακρύσω στο Kosmos Festival, τη στιγμή που ο Μεγάλος Solomon Burke αφιέρωσε στον Michael το A Change is Gonna Come του επίσης τεράστιου Sam Cooke: η νύχτα ήταν γλυκιά κι η μουσική θεϊκή.


Σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι περνάνε θελημένα ή μη στην αθανασία, ζουν στην αιωνιότητα, κι όπως ο Elvis κρύβεται πάντα πίσω από ένα φεγγάρι μπλε και μας αδειάζει την ψυχή του τραγουδώντας το Blue Moon, έτσι και με το Michael, αν προσπαθήσεις θα τον δεις να γλιστράει πάνω στο φεγγάρι, σα μοναδικός moonwalker, κάθε βράδυ που αυτό στρογγυλεύει και γίνεται λείο σαν πίστα χορού με το όνομα "Πανσέληνος".

EXITmag 2009.

www.exitmag.tk