Δεν έχω εισιτήριο, Κύριε φανταστικέ ελεγκτά!

της Χριστιάνας Τσάπη

Οι πόρτες του λεωφορείου ανοίγουν και την εμφάνιση κάνει ένας αυστηρός κύριος. Μέσα στο λεωφορείο επικρατεί μια ορατή ανησυχία.. Ο κύριος βγάζει το σακάκι του και ξεπροβάλλει ολοκάθαρα το καρτελάκι του ελεγκτή. Όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν και ψαχουλεύουν τα πορτοφόλια τους, τις τσάντες τους αναζητώντας το πολυπόθητο χαρτάκι. Ξαφνικά μια κύρια αρχίζει και φωνάζει με τσιριχτή φωνή, “ο κύριος εδώ δίπλα μου δεν έχει εισιτήριο..” όλο το λεωφορείο είχε γυρίσει προς το μέρος τους. -''Ο κύριος εδώ δεν έχει εισιτήριο... Κύριε ελεγκτά, εδώ ελάτε, δεν έχει εισιτήριο''. Ο επιβάτης δίπλα της εμφανώς εκνευρισμένος, αρπάζει το εισιτήριο της γυναίκας, το σκίζει και το πετάξει επιδεικτικά στο πάτωμα. Ο ελεγκτής τον πλησιάζει και του ζητεί εισιτήριο. Αυτός βγάζει την κάρτα απεριορίστων διαδρομών και την προσφέρει στον ελεγκτή. Η γυναικά εμφανώς χαμένη, κατέβηκε μαζί με τον ελεγκτή στην στάση για να του δώσει τα στοιχειά της και εκείνος να της προσφέρει την κλήση της. Αύτη είναι μια τρανταχτή μεν, αλλά αληθινή, δε, ιστορία για την δουλειά των ελεγκτών και την αντιμετώπιση των ανθρώπων απέναντι στους ελεγκτές των Μ.Μ.Μ.(Μέσων Μαζικής Μεταφοράς).

Είναι γεγονός ότι το θεμιτό και το σωστό είναι να βγάζουμε όλοι εισιτήρια και να μετακινούμαστε νόμιμα και με ασφάλεια στους προορισμούς μας. Ωστόσο, αυτό που είναι το πιο εκνευριστικό (και η βασική αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο και να φάω το χρόνο σας), είναι η αντιμετώπιση των Κυριων ελεγκτών απέναντι στον μη κάτοχο εισιτηρίου: Το εριστικό βλέμμα, η αντιμετώπισή τους απέναντι στους επιβάτες λες και είναι εγκληματίες που χρειάζονται άμεσα ποινή και τιμωρία, η άρνηση σε κάθε δικαιολογία ή συγχώρηση, και η επίμονη στην έκδοση κλήσης είναι μερικά από τα στοιχεία που με κάνουν να έχω μια από τις χειρότερες εντυπώσεις για αυτούς.

Βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις σε κάθε περίπτωση και οι είναι οι πιο γλυκές και σπάνιες ταυτόχρονα. Αλλά παραμένουν εξαιρέσεις! Δικαιολογίες όπως «Έχω ξεχάσει το πάσο μου», «Μα για μια στάση μόνο δεν έβγαλα», ή «Δεν είχα πάνω μου ψιλά και δεν είχε περίπτερο πουθενά εδώ κοντά» μπορεί να είναι συνηθισμένες, αλλά συμβαίνουν σε όλους γενικά. Κανείς άνθρωπος δεν είναι αλάνθαστος, αλλά οι ελεγκτές το εκμεταλλεύονται αυτό προκειμένου να κερδίσουν ποσοστά από κάθε πρόστιμο που κόβουν. Ιδιαίτερη αδυναμία έχουν βεβαία στα παιδάκια, και στους φοιτητές που είναι πιο αφελείς και πιο ανυπάκουοι. Η μεγάλη τους αγάπη βεβαία είναι οι κοπελίτσες. Τρελαίνονται να τις βλέπουν να κλαψουρίζουν και να παρακαλούν.

Από την μια είναι υποχρεωμένοι να μην γίνονται ελαστικοί με κανέναν, αλλά από την άλλη θα πρέπει ο έλεγχος να γίνεται με ευγενικό και διακριτικό τρόπο… Αυτό ήταν ένα παράπονο που ήθελα καιρό να εκφράσω αφού πολλές φορές μου έχουν συμπεριφερθεί άσχημα άνθρωποι του Ο.Α.Σ.Α. Γι’ αυτό λοιπόν παιδιά, μετά την απομάκρυνση από τους συρμούς/λεωφορεία, δώστε το εισιτήριό σας στον επόμενο και σωστέ τον από τον Δρακουμέλ-ελεγκτή…

EXITmag 2009.
www.exitmag.tk