Ένα Σάββατο στα Εξάρχεια

Της Φαίης Ιωαννίδου

Σάββατο απόγευμα, αρχές καλοκαιριού. Περπατάς στην οδό Τζαβέλλα των Εξαρχείων και νιώθεις την καλοκαιρινή διάθεση μέσα στο κέντρο της πόλης- πάντα όμως στην πιο underground εκδοχή της. Οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, δείχνουν απεγκλωβισμένοι από κάθε ανησυχία και πανικό που προκαλεί ο μύθος των Εξαρχείων σε όσους δεν έχουν βρεθεί τελευταία σ’ αυτόν τον πεζόδρομο με τις αντιθέσεις και τις ομοιότητες- που αποτελούν πλέον σήμα-κατατεθέν της Τζαβέλλα μετά τα «Δεκεμβριανά» γεγονότα. Και όντως αυτό ισχύει. Η Τζαβέλλα είναι ο μόνος δρόμος στον οποίο έχω βρεθεί μέχρι στιγμής που έχει καταφέρει να μου ξυπνήσει τόσο έντονα συναισθήματα. Έκατσα μάλιστα και σημείωσα με μια φίλη μου όλες τις λέξεις που μας έβγαιναν αυθόρμητα όση ώρα παραμένουμε στην Τζαβέλλα και το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό… Χαρά, χάος, λύπη, ήλιος, νέοι, χρώματα, μαύρο, θάνατος, αναταραχή, ηρεμία..

Κι ενώ, λοιπόν, συνεχίζεις να περπατάς στην Τζαβέλλα μέσα σε αυτήν την ηρεμία βυθισμένος στο μαγικό ήχο των πουλιών που κελαηδούν στην καρδιά της Αθήνας – και που σταματάει μόνο όταν περνούν ένα- δυο αυτοκίνητα/μηχανάκια-, το τοπίο ξαφνικά αλλάζει. Είναι το ίδιο σαββατιάτικο απόγευμα αλλά οι άνθρωποι πια δείχνουν πραγματικά πιο ανήσυχοι και ψάχνουν να κρυφτούν για να μην τους δουν οι «τρομακτικοί» κουκουλοφόροι.. Άλλοι, βέβαια, συνεχίζουν απλά να απολαμβάνουν τον καφέ τους. Πάντως παρά τις διαφορετικές αντιδράσεις η αναστάτωση είναι φανερή. Γιατί μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα η ησυχία στο κάτω μέρος της Τζαβέλλα, εκεί που συναντά τη Θεμιστοκλέους, απειλείται από μια ομάδα νεαρών που ντυμένοι στα μαύρα και κρατώντας μπουκάλια και μαύρες σημαίες κατευθύνονται τρέχοντας προς την πλατεία των Εξαρχείων με άγνωστες προθέσεις και αφορμές. Από πίσω τρέχουν τα ΜΑΤ με ανοργάνωτες κινήσεις, ενώ τόσο ο θόρυβος που ξεσπά από τις συγκρούσεις και τους ανούσιους διαλόγους όσο και ο καπνός που έχει απλωθεί από τα δακρυγόνα αφήνουν απρόβλεπτο το τέλος της βραδιάς.

Η αλήθεια, πάντως , είναι πως τη στιγμή που βλέπεις τα επεισόδια να εξελίσσονται δεν ανησυχείς για τις κοινωνικές ή και πολιτικές αιτίες τους. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως όταν είσαι στα Εξάρχεια ζεις στους πραγματικούς ρυθμούς της πόλης, εκεί όπου καμία εξέλιξη και συμβάν δεν σε αφήνει αδιάφορο αλλά το κάθετί σου δίνει ερεθίσματα για να σκεφτείς και να επιλέξεις.. «Δράσε ή σκάσε» είναι ένα από τα πολλά συνθήματα στους γεμάτους τοίχους του δρόμους που σε προβληματίζουν. Αυτές είναι και οι δύο επιλογές σου. Ή να σκάσεις και να εγκαταλείψεις την ομορφιά των Εξαρχείων από φόβο ή να δράσεις και να απολαύσεις όλο το μεγαλείο τους από τα αδέσποτα σκυλιά και τα περιστέρια που έχουν γίνει οι καλύτεροι μάρτυρες των γεγονότων μέχρι το ξέσπασμα των καταζητούμενων γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων.

Μ’ όλη αυτή την αναταραχή και νιώθοντας όντως μια μικρή αγωνία έχεις ήδη φτάσει στο αρχικό σημείο της Τζαβέλλα, εκεί από όπου και ξεκίνησε ο περίπατος. Τα συναισθήματα ακόμα πιο πολλά και σίγουρα πολύ πιο μπερδεμένα. Είναι το σημείο όπου δολοφονήθηκε πριν λίγους μήνες ο 16χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και είναι το σημείο όπου γεννήθηκε μια καινούρια πλευρά της εξέγερσης και μια ελπίδα ότι ίσως αλλάξουν πολλά. Οι μνήμες ξεχειλίζουν από παντού και η ατμόσφαιρα δεν σταματά ποτέ να χαρακτηρίζεται από μια σπάνια ηρεμία ακόμα και τη στιγμή των «κουκουλοφόρων». Απόδειξη πως τα Εξάρχεια δεν είναι το στέκι των αναρχικών και των αντιδραστικών στοιχείων αλλά το στέκι όλων όσων έχουν αποφασίσει να δράσουν..Κι έτσι ο πανικός των γεγονότων που έχουν συνδεθεί μόνιμα πλέον με τα Εξάρχεια ακολουθείται από την αισιοδοξία που προκαλεί αυτή η εξέγερση, ακόμα κι όταν τα όρια της ξεπερνιούνται. Είναι η αισιοδοξία των νέων για το σήμερα και το αύριο και για τα όνειρα τους που έμειναν πουλιά στην ομίχλη..

Κι όλα αυτά μόνο με έναν καλοκαιρινό περίπατο στην οδό Τζαβέλλα..

EXITmag 2009.
www.exitmag.tk