Βιβλιοθήκη | Μάιος 2010

Της Κατερίνας Στάμου

Ρενέ Γκοσίνι - Ζαν Ζακ Σενπέ: Ο Μικρός Νικόλας, Το Κόκκινο Μπαλόνι

Εκδόσεις: Σύγχρονοι Ορίζοντες

Σελ: 159

Όταν ο Ρενέ Γκοσίνι πέθανε το Νοέμβριο του 1977, η γαλλική εφημερίδα "Monde" έγραψε: "ο Ρενέ Γκοσινί είναι για το βιβλίο κόμικ και τη σάτιρα, ό, τι είναι ο Πύργος του Άιφελ για το Παρίσι και ο Μπαλζάκ για το γαλλικό μυθιστόρημα". Πρόσχαρος, παραγωγικός, ευφυής, και με ρίζες πολωνικές και εβραϊκές, ο Γκοσινί δημιούργησε, μεταξύ άλλων, τρεις σειρές βιβλίων, οι οποίες αποτελούν ισχυρή αιτία για κάποιον μη Γάλλο να μάθει γαλλικά: ο θρυλικός Lucky Luke, ο σοφός Asterix και ο αξιολάτρευτος Μικρός Νικόλας είναι παιδιά ενός πατέρα από τους πιο στοργικούς και δημιουργικούς στην ιστορία της ένατης τέχνης και όχι μόνο.

Στον πιο νέο σε ηλικία ήρωα του, το Μικρό Νικόλα (ο οποίος για μένα συγκαταλέγεται στην ομάδα των πιο έξυπνων και ξεχωριστών πιτσιρικάδων ever μαζί με τη Μαφάλντα και την παρέα του Τσάρλυ Μπράουν και του Σνούπυ) ο Γκοσίνι έτρεφε μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή τρυφερότητα. Παιδί με καλή ανατροφή, από μια απλή, συνηθισμένη οικογένεια και με αληθοφανείς -αν και κάπως γραφικούς- φίλους, ο Νικολά είναι η φιγούρα εκείνη την οποία χάρη στον πηγαίο αυθορμητισμό της, στο πρωτότυπο χιούμορ και τον άκακο κυνισμό με τον οποίο παρατηρεί και σχολιάζει την πραγματικότητα, δεν μπορούμε παρά να ξεχωρίσουμε και να ταυτιστούμε μαζί της. Ο Μικρός Νικόλας είναι ό, τι θα θέλαμε να κρατήσουμε αλώβητο μέσα μας, μα η δομή και η πορεία του κόσμου, σχεδόν πάντα και αναπόφευκτα, το καταστρέφει.

Προς ενίσχυση στον αγώνα για τη συντήρηση της παγκόσμιας παιδικότητας (μάλιστα! προσωπικά, έτσι το βλέπω), στα ήδη γνωστά και πολυδιαβασμένα βιβλία του πιτσιρικά γάλλου ήρωα, προστέθηκε κι ένα ακόμη, με δέκα, ανέκδοτες ιστορίες τις οποίες ανακάλυψε η κόρη του Γκοσινί κι έσπευσε να παραδώσει στον άλλο "γονιό" του Νικόλα, τον κορυφαίο σκιτσογράφο Ζαν Ζακ Σενπέ, με στόχο την αισθητική ολοκλήρωση τους. Γιατί τί θα ήταν αυτές οι μονάκριβες περιπέτειες δια χειρός Ρενέ χωρίς τα κλασσικά σκίτσα που τις καθορίζουν και τις συνοδεύουν τόσα χρόνια; "Στίχοι τραγουδιού δίχως μουσική, όπερα δίχως κουστούμια", σημειώνει πολύ εύστοχα στην εισαγωγή του βιβλίου η κόρη του συγγραφέα, η Άννα. Έτσι λοιπόν ο Νικόλας γεννήθηκε και πάλι από το πενάκι του Σενπέ, καταναλώνοντάς του αυτή τη φορά περισσότερο χρώμα, για να παραμείνει παιδί και για να μας παρασύρει κι εμάς μαζί του: μας τραβολογάει στην αλάνα του, παρέα με το χοντρό φίλο του Αλσέστ, τον πλούσιο Ζοφρουά και τους άλλους του φίλους, μας βγάζει βόλτα στο θέατρο, στο  πολυκατάστημα με τις κυλιόμενες σκάλες, μας πηγαίνει επίσκεψη στο σπίτι των Παντούφληδων, μας λέει τα σχέδια του για το τσίρκο που ονειρεύεται να στήσει… Μας διασκεδάζει, μας συγκινεί, μας γεμίζει τρυφερότητα. Διαβάζοντάς τον πάλι η καρδιά μου ζωηρεύει, νοσταλγεί εποχές που θυμίζουν καρικατούρες του παππούλη, πια, Σενπέ και πετά χαριτωμένα και ξένοιαστα σα δωρισμένο, εκτυφλωτικό, κόκκινο μπαλόνι…