Σχέσεις. Σωστό και λάθος. Λάθος και σωστό. Άσπρο-μαύρο και μαύρο-άσπρο. Γκρι.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΡΗ
Υπάρχουν εποχές που είναι μόνο γκρι. Υπάρχουν σκέψεις που είναι μόνο γκρι. Είναι μουντές, συνηθισμένες αλλά ρεαλιστικές και όχι ακραίες. Είναι βαρετές. Μα είναι ασφαλείς. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γκρι. Δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια. Δεν κάνουν κάτι λάθος όταν ξέρουν ότι αυτό το κάτι είναι λάθος. Και μετά είναι οι άνθρωποι που μένουν στο άσπρο-μαύρο. Πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά.
Άκρες. Τέλη. Από τον πάτο στην κορυφή. Δεν ακουμπάνε το γκρι. Κάποιοι δεν ξέρουν ότι υπάρχει. Κάποιοι το απεχθάνονται ακόμα και σαν σκέψη. Δεν βαριούνται. Όμως φθείρονται. Κάποιοι κουράζονται από το πέρα-δώθε. Τα παρατάνε. Όσοι απογοητεύονται μένουν μόνο σο μαύρο. Ποτέ στο γκρι. Τα μάτια τους συνήθισαν μόνο στο φως και στο σκοτάδι και το ενδιάμεσο τους μοιάζει απίθανο. Σπάνια κάποιος μένει στο τέλος στο άσπρο. Το μαύρο είναι το μόνο που βλέπουν. Πιο συγκαταβατικό. Πιο εύκολο για τα μάτια και το μυαλό. Κι αυτοί που μένουν στο γκρι συνήθως παρατηρούν. Δεν μπορούν να πηγαίνουν από τη μία άκρη στην άλλη όσο οι άνθρωποι που ζουν στο ασπρόμαυρο μοτίβο κι έτσι τους παρακολουθούν. Άλλοτε εύχονται να ταξίδευαν κι αυτοί.
Πολλές φορές νομίζουν ότι κι εκείνοι ταξιδεύουν. Μα δεν ταξιδεύουν. Μένουν στο γκρι. Πότε στο πιο άσπρο κομμάτι του και πότε στο πιο μαύρο. Κάποιοι δεν συνειδητοποιούν καν ότι δεν είναι ταξιδιώτες. Όλη τους τη ζωή κατατάσσουν τους εαυτούς τους σ' αυτούς που τόσο καιρό παρακολουθούν. Πάντα όμως κάτι τους κρατάει πίσω. Δεν είναι ελεύθεροι. Θεωρούν τα πλαίσια τους ελευθερία. Τα έχουν αποδεχτεί. Στο τέλος όμως ποιοι είναι οι φυλακισμένοι. Αυτοί που έρχονται και φεύγουν ή αυτοί που επιλέγουν να μείνουν; Άσπρο. Μαύρο. Γκρι. Εσείς που νομίζετε ότι ανήκετε;
Άκρες. Τέλη. Από τον πάτο στην κορυφή. Δεν ακουμπάνε το γκρι. Κάποιοι δεν ξέρουν ότι υπάρχει. Κάποιοι το απεχθάνονται ακόμα και σαν σκέψη. Δεν βαριούνται. Όμως φθείρονται. Κάποιοι κουράζονται από το πέρα-δώθε. Τα παρατάνε. Όσοι απογοητεύονται μένουν μόνο σο μαύρο. Ποτέ στο γκρι. Τα μάτια τους συνήθισαν μόνο στο φως και στο σκοτάδι και το ενδιάμεσο τους μοιάζει απίθανο. Σπάνια κάποιος μένει στο τέλος στο άσπρο. Το μαύρο είναι το μόνο που βλέπουν. Πιο συγκαταβατικό. Πιο εύκολο για τα μάτια και το μυαλό. Κι αυτοί που μένουν στο γκρι συνήθως παρατηρούν. Δεν μπορούν να πηγαίνουν από τη μία άκρη στην άλλη όσο οι άνθρωποι που ζουν στο ασπρόμαυρο μοτίβο κι έτσι τους παρακολουθούν. Άλλοτε εύχονται να ταξίδευαν κι αυτοί.
Πολλές φορές νομίζουν ότι κι εκείνοι ταξιδεύουν. Μα δεν ταξιδεύουν. Μένουν στο γκρι. Πότε στο πιο άσπρο κομμάτι του και πότε στο πιο μαύρο. Κάποιοι δεν συνειδητοποιούν καν ότι δεν είναι ταξιδιώτες. Όλη τους τη ζωή κατατάσσουν τους εαυτούς τους σ' αυτούς που τόσο καιρό παρακολουθούν. Πάντα όμως κάτι τους κρατάει πίσω. Δεν είναι ελεύθεροι. Θεωρούν τα πλαίσια τους ελευθερία. Τα έχουν αποδεχτεί. Στο τέλος όμως ποιοι είναι οι φυλακισμένοι. Αυτοί που έρχονται και φεύγουν ή αυτοί που επιλέγουν να μείνουν; Άσπρο. Μαύρο. Γκρι. Εσείς που νομίζετε ότι ανήκετε;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου