Έχει Πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία…

Από τη Φαίη Ιωαννίδου

Πάντα θυμάμαι να μου λένε πως η αυγουστιάτικη Πανσέληνος- η τελευταία του καλοκαιριού- είναι η μεγαλύτερη Πανσέληνος του χρόνου. Αλλά ποτέ δεν θυμόμουν την εικόνα του ολοστρόγγυλου φεγγαριού τόσο μεγάλη όσο την περιέγραφαν όλοι. Φέτος, όμως, ένιωσα πολύ τυχερή που το παρατήρησα και που κατάφερα να δημιουργήσω στο μυαλό μου μια αξέχαστη και άκρως μοναδική εικόνα. Μπορεί να μην ήταν από τις Πανσελήνους που τις χαζεύεις ώρες ατελείωτες παρέα με τα αγαπημένα σου άτομα- αντίθετα ήταν από αυτές που νοσταλγούσα στιγμές και πρόσωπα- αλλά η ζωντάνια του αυγουστιάτικου φεγγαριού με έκανε να νιώθω γεμάτη. Έμεινα αρκετή ώρα να κοιτάζω το φεγγάρι και να μην το χορταίνω.

Μεγάλο, απλό και φωτεινό. Μόνο με τις τρεις αυτές μικρές λέξεις και νομίζω ότι αρκούν για να περιγράψουν πόσο λαμπερή και φανταχτερή είναι η αυγουστιάτικη Πανσέληνος. Σαν ένα πίνακα ζωγραφικής για τον οποίο ο εμπνευσμένος καλλιτέχνης έχει χρησιμοποιήσει μόνο το μαύρο χρώμα του ουρανού και το έντονο κίτρινο-χρυσό του φεγγαριού. Η αντίθεση των δύο αυτών χρωμάτων είναι τόσο πετυχημένη που μπορεί να σε μαγέψει. Και μπορώ να πω πως αυτό ακριβώς ένιωσα φέτος... «Σεληνιάστηκα». Μπορεί να ακούγεται γελοίο όταν το βλέπεις σε ταινίες ή όταν ακούς διάφορες ιστορίες από άτομα με πλούσια φαντασία και όρεξη για «περιπέτειες», αλλά αν αφεθείς στη δύναμη του φεγγαριού μπορεί να σε επηρεάσει και να σε συνεπάρει. Και δε μιλώ για ψυχολογικές φουρτούνες και για μοναχικές αναπολήσεις- που εννοείται ότι αληθεύουν και συμβαίνουν σε πολλούς από εμάς. Υπάρχει προφανώς και η θετική αύρα της Πανσελήνου. Αυτή που σε γεμίζει ενέργεια και όρεξη για να ελευθερώσεις ένα κρυμμένο κομμάτι του εαυτού σου και να το κρατήσεις για πάντα μαζί σου.

Η αλήθεια, όμως, είναι πως όλα αυτά δεν τα σκέφτηκα μόνο με το θέαμα του ολόγιομου φεγγαριού. Ένα μικρό φως που στεκόταν δεξιά και κάτω όπως κοιτούσα την Πανσέληνο μου είχε πραγματικά εξάψει την περιέργεια. Γιατί από μικρή ξέρω ότι το φως της Πανσελήνου είναι τόσο έντονο ώστε να υπερκαλύπτει την άλλοτε έντονη λάμψη των χιλιάδων αστεριών που περιπλανιούνται στον ουρανό. Γι’ αυτό και μόλις παρατήρησα το μικρό αυτό φως αλλά επιβλητικό σε σχέση με την υπερβολή της Πανσελήνου, αρχικά απέκλεισα την περίπτωση να είναι αστέρι και άρχισα μεμιάς να πλάθω ιστορίες ότι επρόκειτο για εξωγήινο όχημα ή για έναν περίεργο πλανήτη που αποφάσισε να έρθει πιο κοντά στη Γη για να γνωρίσουν οι κάτοικοι του εμάς τους ανθρώπους… Προφανώς και όλα αυτά ήταν αποδείξεις του σεληνιασμού μου! Αλλά δεν αρνούμαι ότι για μερικά λεπτά μπήκα όντως σε σκέψεις για το πως θα ήταν να ήμασταν εμείς στη θέση των εξωγήινων αυτών πλασμάτων ή ακόμα και στη θέση των αστεριών- γιατί δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν στην πλήρη ιδιοκτησία του Γαλαξία θεωρώντας πως είμαστε μόνοι μας στο Σύμπαν! Κι όσο, λοιπόν, σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον θα ήταν να μπορούσα να παρατηρήσω τη ζωή μου από μακριά και να γελάω για όσα ασήμαντα πράγματα με κάνουν κατά καιρούς να χαλάω τη ζαχαρένια μου, τότε ήταν που σεληνιαζόμουν...


Τότε ήταν που θα ήθελα να πάρω μαζί μου δυο-τρια άτομα και να πάω να ζήσω σε ένα αστέρι. Ή μάλλον όχι, Αρχικά θα πήγαινα μόνη μου! Όπως μόνη μου είδα και την αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Και έτσι, ταξιδεύοντας κάπου ανάμεσα στο φεγγάρι και το παράξενο και ανεξήγητο ακόμα για μένα φως που με εντυπωσίασε, δεν θα μπορούσα παρά να δω την Πανσέληνο ως μια νέα αρχή και σε καμία περίπτωση ως το τέλος του καλοκαιριού. Άλλωστε, αρκεί μια μόνο ματιά στον ουρανό κάθε βράδυ για να ζωντανεύεις κάθε φορά και ένα διαφορετικό μέρος του εαυτού σου και να ξεκινήσεις μια νέα περιπέτεια στη ζωή σου. Ακόμα κι όταν δεν έχει Πανσέληνο εκεί ψηλά… Ακόμα κι όταν συνειδητοποιείς πως τα αστέρια είναι πολύ μακριά για να σε δεχτούν για μόνιμο κάτοικο τους..

EXITmag Καλοκαίρι 2009.
www.exitmag.tk

Κοινοποίηση