U-Speak: Όταν η ψυχή μας έχει ανάγκη για μια "ΑΝΑΣΑ"

Μπορούν και δικά σου κείμενα να δημοσιευτούν στη στήλη U-Speak. Στείλε μας στο exit-mag@hotmail.com.

Κοινοποίηση

Της Σταυρούλας Παπαδάκη

Ανάσα, η Ελένη ηλικίας 17 χρονών κατάφερε να πάρει επιτέλους μια ανάσα, κατάφερε να κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέφτη της και να μην ντρέπεται να του χαμογελάσει, να τον κολακέψει, να τον χαιρετήσει όπως έκανε από μικρό παιδί.

Ένας καθρέφτης δεν είναι απαραίτητα ένα κομμάτι γυαλί στο χολ του σπιτιού μας ή σε κάποιο φύλλο της ντουλάπας μας . Ένας καθρέφτης μπορεί για ‘μας, για τον καθένα μας να είναι τα μάτια των περαστικών, τα μάτια της οικογένειας, των φίλων ή του αγαπημένου μας. Για την Ελένη και για πολλές Ελένες σε όλο τον κόσμο αυτοί οι καθρέφτες στην εφηβεία συνήθως μετατρέπονται από ένα είδος θαυμαστή του εαυτού μας στην πορεία του χρόνου σε αυταρχικούς κακότροπους κριτές της ύπαρξής μας, του "περιτυλίματός" μας.

Η Ελένη όπως και πολλοί άνθρωποι επιθυμούν να αρέσουν, να είναι ελκυστικοί . Πολλοί το καταφέρνουν με τα χρήματα τους και με την επίδειξη των ακριβών αντικειμένων (π.χ αμαξιών) που μπορούν να αποκτήσουν με αυτά. Άλλοι πάλι προσπαθούν να προκαλέσουν θαυμασμό φουμάροντας μποέμικα, πίνοντας ή ακόμα και σνιφάροντας για να φτάσουν "πιο ψήλα απ’ όλους" έστω και για λίγο, φυσικά αγνοώντας τις σοβαρότατες συνέπειες.

Η Ελένη προσπάθησε να κατακτήσει ένα κομμάτι του κόσμου της με την εμφάνιση της. Από μικρή άκουγε ότι θα ψηλώσει, "οτι θα το πάρει σε μπόι", ότι τα παχάκια της θα μετατραπούν σε δυο πανύψηλα κομψά πόδια που δε θα ντρέπεται να δείχνει κάτω από την κοντή φούστα της και οτι τα πειράγματα των συμμαθητών της θα μετατραπούν σε κοπλιμέντα. Της έλεγαν μάλιστα ότι δεν είναι αρκετή στη σημερινή εποχή μόνο η εσωτερική της δύναμη, οι γνώσεις της και τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Της είπαν οτι η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ και τότε ήταν που κοιτάχθηκε στον καθρέφτη της και για πρώτη φορά αισθάνθηκε πραγματικά... αδύναμη.

Τότε έριξε μια ματιά γύρω της και φυσικά δεν της ήταν δύσκολο να φτιάξει μόνη της τον δικό της ορισμό "ομορφιάς". Όμορφες ήταν οι αδύνατες φίλες της, όμορφες ήταν οι τραγουδίστριες που θαύμαζε από παιδί, όμορφα ήταν τα αδύνατα μοντέλα που ακόμα καικαββαλίστικα ρούχα να φορούσαν θα φάνταζαν όμορφες και θα στόλιζαν τις σελίδες πολλών περιοδικών που χάζευε ώρες η μαμά της, η μεγάλη της αδερφή και... o μισός γυναικείος πληθυσμός. Αποφάσισε λοιπόν να αλλάξει την ιστορία της ζωής της και από ασχημόπαπο να γίνει ένας αξιοζήλευτος κύκνος. Άλλωστε ποιός θα άνοιγε ένα δώρο που θα είχε αδιάφορο περίβλημα; "ΚΑΝΕΙΣ", σκεφτόταν. Έτσι και έγινε. Άλλαξε, ομόρφυνε, έγινε λεπτή και ντελικάτη, ανάλαφρη σαν κύκνος. Τα φτερά του κύκνου όμως που έφτιαξε έσπασαν και δεν μπορούσε να πετάξει. Το όνειρο της που πραγματοποιήθηκε, ξαφνικά μετατράπηκε σε ατελείωτο εφιάλτη, σε έναν εφιάλτη που ρόλο είχε μόνο αυτή.

Η όμορφη σιλουέτα της που με κόπο και με πολλές στερήσεις κατέκτησε μετατράπηκε σε μια συνηθισμένη κρεμάστρα για να κρεμάει τα ρούχα που χρόνια ποθούσε. Μήνες μπορεί και χρόνια δεν είχε τη δύναμη να αντιμετωπίσει την ασχήμια που η ίδια προκαλούσε άθελά της, δεν είχε τη δύναμη νακάνει ησυχία για να ακούσει την ψυχή της και να αφουγκραστεί τα προβλήματα της.

Γονείς και φίλοι αρχικά επιβράβευαν το κουράγιο της να αποχαιρετίσει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τα περιττά της κιλά που βάραιναν το σώμα της. Στη συνέχεια όμως ένοιωθαν οτι ξεχνούσαν την Ελένη που γνώριζαν και αισθάνονταν πως τα κιλά που έδιωξε από το σώμα της, βάρυναν την ψυχή της. Ανάμεσά τους υπήρχε μια σκιά πια που αγαπούσαν και δεν γνώριζαν πώς ναβοηθήσουν. Οι επικρίσεις και τα σχόλια δεν βοήθησαν βέβαια την κατάσταση. Η Ελένη άρχισε να τρομάζει, να συνειδητοποιεί από μόνη της σιγά σιγάοτι χάνει τον έλεγχο, να κοιμάται και πλέον να εύχεται να ξυπνήσει ζωντανή το επόμενο πρωί. Έψαξε στο διαδίκτυο για να ενημερωθεί, για να μάθει επιτέλους ποιό ήταν το όνομα του φρικαλέου τέρατος που είχε καταβάλει την ψυχή της πρώτα και ύστερα το σώμα της. Κάθε "κλικ" του ποντικιού ήταν και ένα βήμα στο τεντωμένο σχοινί που πίστευε πιαοτι περπατούσε. Το χτικιό μέσα της ονομαζόταν "παθογενής ανορεξία". Διάβασε προσεχτικά τα συμπτώματα της ασθένειας και ήταν σαν να διαβάζει το ημερολόγιό της. Αυτά που δεν είχε τολμήσει πότε να πει φωναχτά, αυτά που έκρυβε βρίσκονταν τώρα στην οθόνη του υπολογιστή της. Έπρεπε ναζητήσει βοήθεια. Ήθελε να το αντιμετωπίσει όλο αυτό μόνη της. Ντρεπόταν να εξομολογηθεί την ασθένεια της στα κοντινά της πρόσωπα.

Πριν ένα χρόνο η Ελένη θα δυσκολευόταν να βρει την άκρη του νήματος μόνη της και ίσως να δίσταζε να ζητήσει βοήθεια. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμεοτι οι γιατροί για την θεραπεία των διατροφικών διαταραχών απαιτούν και κάποιο χρηματικό ποσό το οποίο οι πάσχουσες ηλικίας 15-22 χρόνων, όπως η Ελένη, πιθανότατα δε διαθέτουν.

Η Ελένη χτύπησε την πόρτα του ιδρύματος που ονομάζεται "ΑΝΑΣΑ". Τα κρούσματα διατροφικών διαταραχών σύμφωνα με στατιστικές αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως. Στην Ελλάδα ωστόσο δεν υπήρχε κάποιο κέντρο υγείας που θα ασχολείτο εξ’ ολοκλήρου με την ενημέρωση, την πρόληψη και την υποστήριξη των ανθρώπων που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές. Η ομάδα αξιόλογων επιστημόνων, διατροφολόγων και ψυχολόγων που απαρτίζουν αυτό το κέντρο υγείας παρέχουν σταδιακά με την απαραίτητη συνεργασία με τον ασθενή μια πραγματική ανάσα σε άτομα που πονούν ψυχικά και προκαλούν άθελά τους κακό στη σωματική τους υγεία. Το κέντρο αυτό είναι ένα πραγματικό καταφύγιο που γνωρίζει πώς να αντιμετωπίζει τις σκιές νέων κοριτσιών που επιζητούν μια ευκαιρία, ένα χέρι βοηθείας ώστε να ζήσουν ξανά μια φυσιολογική ζωή καθώς η πρωτοβουλία ίδρυσης αυτού του κέντρου ήταν της πάσχουσας στο παρελθόν ηθοποιού Ζέτας Δούκα.

Αξίζουν επιβράβευση αυτές τις προσπάθειες του νεοσύστατου κέντρου υγείας το οποίο στηρίζει την Ελένη και κάθε Ελένη που ψάχνει κάποιον που θα τη βοηθήσει να πάψει να παλεύει τον ίδιο της τονεαυτό. Οι καθρέφτες του εαυτού μας και η πραγματική ομορφιά μας είναι η ψυχή μας. Η ομορφιά έγκειται στην διαφορετικότητα μας. Αξίζει να προσπαθήσουμε να τη φυλάξουμε ακέραιη την ψυχή μας...είναι πολύτιμη. Δεν είναι ντροπή να αναζητούμε την έξοδο στο αδιέξοδο που μπορεί να βρεθούμε.