Δισκοθήκη

Κοινοποίηση

Της Κατερίνας Στάμου

The Last Drive: Heavy Liquid
Συχνά -πυκνά σκέφτομαι πως ίσως να γεννήθηκα το 1990 για να είμαι 17 χρονών την εποχή της επανασύνδεσης των Last Drive: ίσως οι κρυφές και άγνωστες δυνάμεις του σύμπαντος να έστησαν αυτή τη συγκυρία με σκοπό λίγο πριν την νομικά καθορισμένη ενηλικίωσή μου να απολαύσω τη ζωή υπό τη συνοδεία τέτοιων μουσικών και στα δεκαέννια μου να έχω την τύχη να ζήσω στην ώρα του το album που έβγαλε το εν λόγω γκρουπ δεκατέσσερα χρόνια μετά την παροδική τους διάλυση. Αφού δεν έτυχε να γεννηθώ το '50 ώστε να είμαι 19 την εποχή του Woodstock και 22 όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το Ziggy Stardust του Bowie, τότε υπάρχει Θεός και μου χάρισε το προκείμενο καλό: το Heavy Liquid περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια, δώδεκα ιστορίες που φέρουν στοιχεία από τον ήχο των Drive που συναντά κανείς στις προηγούμενες δουλειές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια επανάληψη της μπάντας μουσικά. Αντίθετα, πρόκειται για μια νέα δουλειά η οποία καταφέρνει να συνδυάσει επιτυχώς το γνώριμο ύφος και δέσιμο του γκρουπ -σα να μην πέρασε μια μέρα- με νέες ηχητικές βόλτες που φανερώνουν την ωρίμανση των μουσικών κατά τη διάρκεια των χρόνων που πέρασαν. Τραγούδια όπως το δυναμικό κι ό,τι πρέπει για ξεκίνημα (opening track του δίσκου) A Glass Of Broken Dreams, μια πανέμορφη σύνθεση με το όνομα Magdalene, το γλυκόπικρο Headlong to the Edge, το απόλυτα cool Get Off My World, το αφιερωμένο στον αείμνηστο Lux Interior Pantherman, το ντουέτο των Alex και George, Jack of the Highway, μια υπέροχη διασκευή στο Alabama Blues του J.B.Lenoir και επιπλέον πέντε αξιόλογες συνθέσεις αποτελούν αυτή την εξαιρετική δουλειά η οποία ολοκληρώθηκε με μεράκι και συγκίνηση, όπως φαίνεται. Κάπως έτσι ακούγεται κιόλας.


Sonic Youth: The Eternal
Μπορεί μια μπάντα να μετατρέψει το θόρυβο σε συγκινητικό άκουσμα; Να αναγάγει την κιθάρα σε μουσικό όργανο μιας άλλης διάστασης, να γράψει μουσική η οποία δεν είναι μόνο για τα αυτιά, αλλά η οποία συνοδεύεται και συνοδεύει μια ολόκληρη ματιά στην τέχνη και τη ζωή γενικότερα; Ποιά άλλη μπάντα μπορεί, διανύοντας πια την τρίτη της δεκαετία, να παραμείνει το ίδιο τρυφερά ακατέργαστη θυμίζοντας παρέα συμμαθητών που για πρώτη φορά ανακαλύπτουν τα μουσικά τους όργανα και τις συναισθηματικές τους εξάρξεις, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει και μια σοφία που άνετα μπορείς να τη συγκρίνεις με αυτή των πιο εγγράμματων διανοούμενων του 20ου αιώνα; Οι Sonic Youth αφήνουν πίσω τους την εταίρια Geffen και υπογράφουν με την ανεξάρτητη Matador Records για τη δημιουργία αυτού του δίσκου, που έρχεται τρία χρόνια μετά το Rather Ripped. Στο Eternal, συνεργάζονται με τον μπασίστα Mark Ibold των Pavement, γράφουν ένα τραγούδι με το όνομα Leaky Lifeboat, αφιερωμένο στον ποιητή της beat γενιάς καλλιτεχνών Gregory Corso (δημιουργό του έργου "Gasoline",μεταξύ άλλων,το οποίο αν δεν κάνω λάθος,είχε μεταφραστεί κάποτε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Eλεύθερος Τύπος, αλλά μάλλον τώρα πια είναι δυσεύρετο) και ένα άλλο για τον Βοbby Pyn των Germs, της πανκ μπάντας από το Los Angeles του '70, ο οποίος αυτοκτόνησε σε ηλικία 22 ετών. Και τα δώδεκα συνολικά κομμάτια του δίσκου είναι μελωδικοί πειραματισμοί που εκφράζουν μια ατέλειωτη εσωτερική περιπέτεια. Η ανησυχία των Sonic Youth εκτονώνεται μέσα από αφηρημένες και συνάμα άρτιες συνθέσεις. Μέσα στο album θα βρείτε και μια φωτογραφία του Johnny Thunders(!), ενώ το εξώφυλλο είναι έργο του σπουδαίου κιθαρίστα John Fahey. Κim + Thurston + Lee + Steve + Μark (στην προκειμένη περίπτωση) = From Them to Eternity.


Βοb Dylan: Together Through Life
Η καινούργια δουλειά του Bob Dylan κυμαίνεται πάνω-κάτω στο ίδιο ύφος που κυμαίνονται οι δουλειές του καλλιτέχνη σταθερά τα τελευταία περίπου δεκαπέντε χρόνια: ένα κράμα της μουσικής του αμερικάνικου νότου από blues και folk μελωδίες, ντύνει με παλιομοδίτικη, γοητευτική αύρα τους αινιγματικούς, ευφυείς στίχους του, τους οποίους στο Together Through Life υπογράφει παρέα με τον στιχουργό και πάλαι ποτέ μέλος των Grateful Dead, Robert Hunter (σημ. Dylan και Hunter φέτος έκλεισαν αισίως τα 68 τους χρόνια, με τον πρώτο μεγαλύτερο του δευτέρου κατά μόλις ένα μήνα). Στο δίσκο όμως κρύβονται και άλλες συνεργασίες-εκπλήξεις: μία εκείνη με τον David Hidalgo των Los Lobos, ο οποίος συνοδεύει τον Bob με το ακκορντεόν του και την κιθάρα του, καθώς επίσης και με τον παραγωγό και κιθαρίστα Mike Campbell της μπάντας του Tom Petty, the Heartbreakers. Το Τοgether Through Life είναι, σε γενικές γραμμές, από την πρώτη ως την τελευταία του νότα, ένας ύμνος στον έρωτα όταν αυτός συνταράζει τη ζωή μας -είτε ως πραγματικότητα (Jolene), είτε ως όνειρο (This Dream Of You) - και ένας κομψός, blues σπαραγμός όταν αυτός λείπει (Life is Hard). Μέσα στο album επίσης περιλαμβάνεται ένα επιπλέον cd με κομμάτια από το Theme Radio Hour, τη ραδιοφωνική εκπομπή που παρουσίαζε ο Dylan. Σε κάθε μουσική και μη δημιουργία του Bob,α ισθάνομαι αυτό που είχα ακούσει από κάποιον κάποτε: ότι ο αγαπημένος μου κύριος Robert Allen Zimmerman δεν κάνει και δε λέει τίποτα στην τύχη. Κι ό,τι,για έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ου αιώνα, τα λόγια σε τέτοιου είδους παρουσιάσεις είναι περιττά, γι'αυτό κι εγώ άλλωστε αποφάσισα σε αυτό εδώ το κομμάτι να ξεφύγω για λίγο από τις, ενίοτε, τετριμμένες και κουραστικές πολλές επευφημίες.

Σεπτέμβριος 2009
www.exitmag.tk

Κοινοποίηση