Σφύριξε χαρούμενα...μπορείς!

Της Στέλλας Ελματζόγλου

Την ιδέα για το συγκεκριμένο θέμα, την πήρα από ένα τραγούδι των «Πυξ Λαξ» ο τίτλος του οποίου λέγεται «πυξίδα» και το ακούω κάθε φορά που δεν είμαι καλά. Ξέρετε, είναι εκείνες οι μέρες που ξυπνάς και με το που ανοίγεις τα μάτια σου, λες και όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον σου, όλα πάνε στραβά. Ή μπορεί όλα να είναι συνηθισμένα και να τα κάνεις εσύ να πηγαίνουν στραβά γιατί το μυαλό σου έχει γεμίσει με αρνητικές σκέψεις και απαισιοδοξία κι έτσι για κάποιον περίεργο και… ανεξήγητο λόγο ακόμη και το πιο μικρό πρόβλημα φαντάζει ακατόρθωτο να λυθεί. Έχετε όμως σκεφτεί ποτέ πως αυτές οι μικρές καθημερινές στιγμές γκρίνιας, στενοχώριας, θυμού και αγανάκτησης είναι κρίμα να χαραμίζονται έτσι άδικα ενώ θα μπορούσαν αντίστοιχα να μετατραπούν σε θετική ενέργεια μόνο με λίγη προσωπική προσπάθεια;

Θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτήν την «τραγική»- όπως είχαν φροντίσει να με μάθουν να αποκαλώ γονείς και καθηγητές από τα πρώτα κιόλας χρόνια της φοίτησής μου στο γυμνάσιο- Τρίτη λυκείου. Πριν ακόμη γίνει ο αγιασμός, ή καλύτερα πριν καν αρχίσω την καλοκαιρινή προετοιμασία για τη συγκεκριμένη τάξη το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν το τέλος των «φρικτών» πανελληνίων. Έχοντας τη σκέψη αυτή ως κύριο γνώμονα της καθημερινότητάς μου, πέρασα μια χρονιά άγχους και αγωνίας χάνοντας αρκετές στιγμές γέλιου, ξεγνοιασιάς και ηρεμίας. Υπήρχαν φορές που κλεινόμουν μέσα στο σπίτι, όχι γιατί διάβαζα αλλά γιατί το άγχος μου δεν με άφηνε να αγγίξω το πόμολο της πόρτας και να βγω έξω έστω και για μισή ώρα.

Κάπως έτσι λοιπόν πέρασαν αυτοί οι 9 «φρικτοί» μήνες, πέρασε και η καλοκαιρινή περίοδος κι έφτασα, χωρίς να το καταλάβω, στο πρώτο έτος της σχολής η οποία ήταν τοποθετημένη ως πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό. Νόμισα πλέον πως κάπου εκεί τέλειωσαν όλες οι κουραστικές, βασανιστικές καθημερινές στιγμές και πως πλέον θα απολάμβανα κι εγώ αυτό που εδώ και χρόνια ο κοινωνικός μου περίγυρος αποκαλούσε «φοιτητική ζωή». Παρόλα αυτά, ο συνδυασμός σχολής και δουλειάς μου απέδειξε πως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο διαφορετική από αυτήν που εγώ φανταζόμουν και βάσει της οποίας έκανα τα «παραμυθένια» σχέδιά μου. Στην ουσία δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Ακόμη κουραζόμουν πολύ, εκνευριζόμουν με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με τους καθηγητές, με το σύστημα, με τον εαυτό μου τον ίδιο.

Ύστερα λοιπόν από όλες αυτές τις αράδες και καθότι ο στόχος μου δεν έγκειται στο να σας μεταφέρω όλα τα ψυχολογικά μου προβλήματα( άλλωστε δεν είναι και λίγα), ήθελα να καταλήξω στο συμπέρασμα πως ανακάλυψα ότι η ευτυχία είναι μέσα μας ανά πάσα στιγμή, αρκεί να τη βοηθήσουμε να βγει στην επιφάνεια. Όσο δύσκολος και αν είναι ο καθημερινός αγώνας που ο καθένας από εμάς δίνει, δεν πρέπει ποτέ να βάζουμε στην άκρη λίγες στιγμές καθημερινής τρέλας και να μεταθέτουμε για αργότερα το χαμόγελο το οποίο αυτή τη στιγμή θέλουμε να αφήσουμε να φανεί. Από μικρό παιδί αντικρίζω, πέρα από τον εαυτό μου, και τόσους άλλους ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν πως θα γίνουν ευτυχισμένοι όταν χάσουν δέκα κιλά, όταν πάρουν δέκα κιλά, όταν βάψουν τα μαλλιά τους, όταν πάρουν προαγωγή ή όταν αγοράσουν ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Όλα αυτά και άλλα τόσα «όταν» εγκλωβίζουν το πιο σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας: το χαρούμενο! Τον εαυτό εκείνο που θα δει σκασμένο το λάστιχο του αυτοκινήτου του και θα γελάσει, που θα συνειδητοποιήσει πως τα μαλλιά του είναι αχτένιστα και θα αυτοσαρκαστεί, που θα μετατρέψει την καθημερινή ζωή σε τηλεοπτικό σίριαλ με περισσότερες στιγμές χαράς και λιγότερες λύπης.

Κατανοώ, και νομίζω πως όλοι μας κατανοούμε πως η ζωή στα 19 φαντάζει ατέλειωτη και, ως αποτέλεσμα, θεωρούμε πως έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να ικανοποιήσουμε τα «θέλω» μας. Αντιθέτως, όλοι παλεύουμε με κάθε τρόπο να εκπληρώσουμε άμεσα όλα τα «πρέπει» τα οποία σε καθημερινή βάση μας κατακλύζουν. Παράλληλα όμως, ξεχνάμε πως η κάθε μέρα, το κάθε λεπτό είναι ένα δώρο το οποίο μπορεί να μας αφαιρεθεί ανά πάσα στιγμή. Επομένως ας μην αφήσουμε να πάει χαμένη μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα «συγγνώμη», ή ένα «ευχαριστώ». Μπορεί να θεωρούμε πράξεις σαν κι αυτές αυτονόητες, πολλές φορές όμως οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας και μας αγαπούν μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετική άποψη. Αξίζει λοιπόν , τόσο για εμάς, όσο και για εκείνους να βάζουμε μία μικρή δόση καθημερινής τρέλας σε κάθε λεπτό που περνάει γιατί αυτό το λεπτό, όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν πρόκειται να έρθει ξανά.

Κάπου εδώ τελειώνει αυτός ο φιλοσοφικός οίστρος ο οποίος με έπιασε στις τρεις η ώρα το πρωί! Όσο συνηθισμένο και τετριμμένο και αν ακουστεί θα προτείνω να ζούμε όλοι μας το κάθε δευτερόλεπτο σαν να είναι το τελευταίο της ζωής μας. Η κάθε μας στιγμή πρέπει να είναι ακριβώς όπως την ονειρευόμαστε γιατί η ακριβώς επόμενη στιγμή μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που είχαμε σχεδιάσει, Επομένως ας μάθουμε να ζούμε το τώρα. Ερωτευθείτε, τσακωθείτε, κλάψτε, γελάστε…….ΖΗΣΤΕ. Όπως λέει και ο αγαπημένος μου στίχος: «Ζήσε μονάχα τη στιγμή και άσε το μετά, ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά»…

Σεπτέμβριος 2009
www.exitmag.tk

Κοινοποίηση